در یک شب کاملاً صاف و بدون آلودگی نوری، تعداد ستاره‌هایی که با چشم غیرمسلح قابل رویت هستند، حدود ۲۵۰۰ تا ۳۰۰۰ ستاره است. این تعداد به عوامل مختلفی بستگی دارد که در ادامه توضیح داده می‌شود.
عوامل موثر بر تعداد ستاره‌های قابل رویت
- موقعیت جغرافیایی: در مناطق مختلف جهان، تعداد ستاره‌های قابل مشاهده ممکن است متفاوت باشد. به عنوان مثال، در نواحی نزدیک به خط استوا تعداد بیشتری ستاره قابل مشاهده است.
- شرایط جوی: آسمان صاف و بدون ابر و رطوبت پایین می‌تواند به مشاهده تعداد بیشتری از ستاره‌ها کمک کند.
- آلودگی نوری: در مناطق شهری با آلودگی نوری بالا، تعداد ستاره‌های قابل مشاهده به شدت کاهش می‌یابد. در مقابل، در مناطق دورافتاده و بدون آلودگی نوری، تعداد ستاره‌های قابل مشاهده بیشتر است.
- دید چشم انسان: قدرت بینایی فرد نیز می‌تواند تأثیرگذار باشد. افرادی با دید بهتر ممکن است تعداد بیشتری ستاره را مشاهده کنند.
با استفاده از حتی ابزارهای آماتوری تعداد ستارگان قابل رویت بسیار بیشتر می‌شود. اما احتمالاً هیچ کدام از ما به اضافه کردن یک ستاره دیگر فکر نمی‌کنیم؛ اما ناسا قصد دارد تا قبل از پایان این دهه میلادی، یک «ستاره» مصنوعی را بر فراز ایالات متحده پرتاب کند.
از دید ناظر زمینی، روشنایی ستارگان به عوامل متعددی از جمله فاصله، نوع ستاره و مرحله‌ای که در چرخه زندگی خود هستند، بستگی دارد. اندازه‌گیری دقیق این پارامترها می‌تواند به ما کمک کند تا سرعت گسترش جهان را بر اساس فاصله ستارگان و میزان تغییر قرمز نور آنها در مسیر به سمت ما، مشخص کنیم.
ماموریت لَندُلت (Landolt)
برای این نوع تحقیقات، باید به‌طور دقیق بدانیم که روشنایی یک ستاره چقدر است و اینجا است که داشتن یک ستاره مصنوعی به کار می‌آید. ماموریت لَندُلت، که به نام ستاره‌شناس آَرلو لَندُلت (Arlo Landolt) نام‌گذاری شده، در سال ۲۰۲۹ یک منبع نور کالیبره شده را به فاصله ۳۵۷۸۵ کیلومتری از زمین در مدار قرار خواهد داد.
جِیمی تَیِر (Jamie Tayar)، استادیار نجوم در دانشگاه فلوریدا، در بیانیه‌ای توضیح داد: «هدف این است که بتوانیم بفهمیم آیا سایر سیارات که به دور سایر ستارگان می‌چرخند، می‌توانند اقیانوس‌هایی داشته باشند که احتمالاً زندگی در آنها شکل بگیرد و ادامه یابد. برای هر ستاره، باید دقیقاً بدانیم که چه مقدار انرژی از آن می‌آید و سیاره چقدر دور است.»
کاربرد و هدف ستاره مصنوعی
این ستاره مصنوعی، که در واقع یک کوب‌ست یا ماهواره مکعبی (CubeSat) است، در سال اول در مداری همگام با آمریکا قرار خواهد داشت. ایده این است که «ستاره» با نرخ انتشار شناخته‌شده‌ای از فوتون‌ها، داده‌هایی را به تلسکوپ‌های زمینی ارسال کند. اینجا، ستاره‌شناسان می‌توانند این ستاره مصنوعی را در کنار شیء فضایی مورد علاقه‌شان مشاهده کنند و روشنایی این دو را با هم مقایسه کنند. یک نوع کالبیره کردن.
پیتر پِلاوچَن (Peter Plavchan)، استادیار فیزیک و نجوم در دانشگاه جُرج مِیسِن (George Mason University)، در مقاله‌ای توضیح داد: «ماموریت لَندُلت به ما امکان می‌دهد روشنایی میلیون‌ها ستاره را دوباره کالیبره کنیم. چنین اندازه‌گیری‌هایی فقط توسط یک ستاره مصنوعی مداری قابل انجام است، جایی که جریان فیزیکی فوتون‌ها به‌طور دقیق شناخته شده است. در نتیجه، لَندُلت به ما کمک می‌کند پارامترهای انرژی تاریک را دقیق‌تر کنیم، توانایی‌مان را در ارزیابی قابلیت حیات سیارات زمینی بهبود بخشیم و محدودیت‌های بنیادی در تکامل ستارگان را پیش ببریم.»
چشم‌انداز آینده
امیدواریم که این ماموریت بتواند مناطق قابل سکونت در اطراف ستارگان را شناسایی کند، با هدف نهایی یافتن سیاره‌ای دیگر که دارای حیات باشد. تَیِر اضافه کرد: «سوالات بزرگی در نجوم وجود دارد: چگونه به اینجا رسیدیم؟ آیا سیارات دیگری مانند سیاره ما وجود دارند؟ آیا بیگانگان وجود دارند؟ اما این‌ها سوالات واقعاً سختی هستند و برای پاسخ دادن به آنها، اندازه‌گیری‌ها باید بسیار دقیق و درست باشند.»
source