راه رفتن نیازمند ارسال سیگنال‌های متعدد بین مغز و عضلات دست‌ها، قفسه سینه، پشت، شکم، لگن و پاها است. در ظاهر ممکن است این کار ساده به نظر برسد، اما در واقع بسیار پیچیده است. سرعت و روانی راه رفتن می‌تواند نشان‌دهنده وضعیت سلامتی و یا پیری شما باشد.

از دست دادن عضله‌ها با افزایش سن

با افزایش سن، عضلات از نظر حجم، قدرت و کیفیت کاهش می‌یابند. این فرایند سارکوپِنیا (sarcopenia) نامیده می‌شود و از حدود چهل سالگی آغاز می‌شود. همچنین، سیستم عصبی دچار آتروفی می‌شود، یعنی اعصاب در سراسر بدن به‌طور کارآمد کمتری عمل می‌کنند و تعداد آنها کاهش می‌یابد. این کاهش عملکرد سالانه حدود ۰.۱٪ از نِورون‌ها (neurons) بین سنین ۲۰ تا ۶۰ اتفاق می‌افتد و بعد از آن سرعت افزایش می‌یابد. اگر تا ۹۰ سالگی زندگی کنید، مغز شما حدود ۱۵۰ گرم از بافت خود را نسبت به وزن آن در سن ۵۰ سالگی از دست خواهد داد.

سرعت راه رفتن به عنوان پیش‌بینی‌کننده سلامت

تحقیقات نشان داده‌اند که سرعت راه رفتن در سن ۴۵ سالگی می‌تواند پیش‌بینی‌کننده قوی برای سلامت جسمی و روانی در آینده باشد. همچنین کاهش قابل توجهی در سرعت راه رفتن بعد از ۶۰ سالگی مشاهده می‌شود. این کاهش سرعت و روانی می‌تواند نشانه اولیه از بیماری‌های نِورو-دیژنِراتیو (neurodegenerative) مانند پارکینسون باشد. پارکینسون با تداخل در پیام‌های مغز به سیستم عضلانی-اسکلتی، باعث کندتر شدن، عدم تقارن و تلو تلو خوردن در راه رفتن می‌شود.

افتادگی پا و خطرات آن

راه رفتن یک وظیفه پیچیده است که به جلوگیری از زمین خوردن کمک می‌کند. عضلات جلوی ساق پا برای بالا کشیدن پا هنگام حرکت به جلو طراحی شده‌اند. در برخی افراد، این عملکرد از بین می‌رود و منجر به افتادگی پا می‌شود، که باعث می‌شود پا در هنگام راه رفتن به زمین بخورد و خطر زمین خوردن شخص افزایش یابد. آسیب عصبی از دیابت و نشستن به حالت چهارزانو برای مدت طولانی می‌تواند باعث این مشکل شود.

تنگی شریان‌ها

اگر هنگام راه رفتن در عضلات گلوئِتال (gluteal) و پشت پا و حتی در ساق پا درد احساس می‌کنید که با توقف حرکت از بین می‌رود، ممکن است به بیماری شریان محیطی دچار باشید. این درد نسبی به حرکت و استراحت کِلادیکِیشن عروقی (claudication) نامیده می‌شود و به دلیل تنگی شریان‌های تامین‌کننده خون به پاها اتفاق می‌افتد. با حرکت، تقاضای اکسیژن از عضلات پا افزایش می‌یابد. به دلیل تنگی، خون شریانی نمی‌تواند این نیاز را برآورده کند و عضلات به حالت بی‌هوازی (anaerobic) می‌رسند و اسید لاکتیک تولید می‌کنند که باعث احساس کرامپ (cramp) می‌شود. اما با توقف حرکت، نیاز اکسیژن عضلات به حداقل می‌رسد و درد از بین می‌رود.

عوامل خطر بیماری شریان محیطی

عوامل خطر برای بیماری شریان محیطی شامل سیگار کشیدن، کلسترول بالا، فشار خون بالا و دیابت است. داشتن سابقه خانوادگی بیماری‌های عروقی نیز یک عامل خطر محسوب می‌شود.

مشکلات تعادل و راه رفتن ناپایدار

راه رفتن ناپایدار با مشکلات تعادل معمولاً با مصرف بیش از حد الکل مرتبط است، اما می‌تواند نشان‌دهنده کمبود ویتامین B12 نیز باشد. کمبود ویتامین B12 در بزرگسالان ممکن است ماه‌ها و حتی سال‌ها طول بکشد تا علائم خود را نشان دهد، اما در کودکان می‌تواند در زمان کوتاه‌تری ظاهر شود. درمان کمبود ویتامین B12 با تزریق نسبتاً ساده و در بیشتر موارد تحمل‌پذیر است. افزودن غذاهای غنی از ویتامین B12 مانند گوشت، ماهی، تخم مرغ و لبنیات به رژیم غذایی نیز می‌تواند علائم را برطرف کند.

مسائل گوش داخلی

مشکلات گوش داخلی مانند لابیرنتیت (labyrinthitis) می‌توانند به صورت کوتاه‌مدت باعث مشکلات تعادل و راه رفتن شوند. این عفونت باعث حرکت غیرطبیعی مایع در گوش داخلی می‌شود که تفسیر سیگنال‌های عصبی از گوش به مغز را دشوار می‌کند. این مسئله باعث می‌شود بدن نتواند اطلاعات دیداری و موقعیتی را به‌درستی هماهنگ کند.

پیری و تغییرات در راه رفتن

با پیری، راه رفتن به‌طور ناگزیر کمتر روان و آسان می‌شود. اما اگر افزایش افتادن، تلو تلو خوردن و دشواری در راه رفتن به‌طور ناگهانی رخ داد، بهتر است با پزشک خود مشورت کنید.