در رمان جدید «آزمایش خون» اثر چارلز بَکستر (Charles Baxter)، که طنز اجتماعی پیچیده‌ای دارد، قهرمان داستان، براک هابسون، مردی میانسال و پدر دو فرزند است که در اوهایو بیمه می‌فروشد. یک روز، او به یک کلینیک پزشکی محلی مراجعه می‌کند تا به دردهایش رسیدگی کند. پزشک پس از تشخیص استرس به او پیشنهادی عجیب می‌دهد: آزمایش خونی که نه تنها مشکلات سلامت آینده را پیش‌بینی می‌کند، بلکه حتی چیزهایی مانند گرفتاری‌های عاطفی یا ارتقاء شغلی را نیز مشخص می‌کند.
قهرمانی ناخواسته و تقابل با سرنوشت
براک با این که فردی معمولی و آرام است، به‌صورت ناگهانی و بدون تأمل به این آزمایش رضایت می‌دهد. پاسخ آزمایش عجیب است، پیش‌بینی میشود که او به‌زودی یک موج جنایت بزرگ را آغاز خواهد کرد! به عبارت دیگر احتمال ارتکاب قتل توسط او بالاست.
این پیش‌بینی باعث میشود براک وارد ماجراجویی پیچیده‌ای شود که تلاش می‌کند از سرنوشت قاتلانه‌اش فرار کند و اراده آزاد خود را ثابت کند. اما آیا او می‌تواند بر پیشگویی غلبه کند؟
دشمنی با رقیب بی‌خبر از دنیا
اگر براک واقعاً مرتکب قتلی شود، محتمل‌ترین قربانی کسی نیست جز برت کیندلوف، دوست‌پسر فعلی همسر سابقش. برت، مردی خوش‌ظاهر و زورگو است که به شدت به یک شیوه زندگی شبه‌علمی علاقه دارد و میانه‌ای با فرزند نوجوان خود به‌خاطر گرایش‌های جنسی‌اش ندارد. توصیف طنزآمیز براک از برت چنین است: «برت جهل آرامی نسبت به دنیا و انسان‌ها دارد. اگر از او بپرسید که ایتالیا کجاست، جواب نمی‌داند اما از شما برای پرسیدن این سؤال متنفر خواهد شد.»
نقد اجتماعی با طعمی از طنز
باکس‌تر از طریق طنز و طعنه‌ای که در داستان استفاده کرده، واقعیت‌های دشوار زندگی مدرن را روشن می‌کند. او در کتاب‌های پیشین خود مانند «ضیافت عشق» نیز از همین رویکرد برای بررسی جامعه‌ای مملو از تناقضات استفاده کرده است. رمان «آزمایش خون» نیز به ما می‌آموزد که گاهی اوقات طنز تلخ از دل دردهای عمیق بیرون می‌آیند. براک و شهر کوچک اوهایو، تصویری از جامعه‌ای است که به دنبال رسیدن به اطمینان از طریق آزمایش‌های علمی ناپایدار است و شیوه‌های زندگی خود را می‌خواهد بر این مبنا تنظیم کند.
به‌راستی اگر آزمایش‌هایی بودند که با دقت خوبی می‌توانستند بگویند که ظرفیت کاری و علمی یا خانوادگی ما تا کجاست و کدام جرم‌ها را مرتکب خواهیم شد یا مثلا در دهه پنجم – ششم زندگی خود قطعا فلان بیماری مزمن آزاردهنده را می‌گیریم، چه می‌کردیم؟