سندرم تونل کوبیتال که گیر افتادن عصب اولنار نیز نامیده می‌شود، زمانی اتفاق می‌افتد که عصب اولنار شما در داخل آرنج شما تحریک یا فشرده می‌شود.

عصاب مجموعه‌ای از رشته‌های رشته مانند هستند که از طریق تغییرات الکتریکی و شیمیایی در سلول‌ها پیام‌هایی را بین مغز و بدن شما ارسال و دریافت می‌کنند. سه عصب اصلی در بازوی شما وجود دارد: میانی، اولنار و رادیال. استخوان اولنار از گردن شما به سمت بازو و به دست شما می رود.

اگر عصب اولنار شما در ناحیه آرنج فشرده یا تحریک شده باشد، ممکن است به سندرم تونل کوبیتال مبتلا باشید. همچنین ممکن است عصب بالاتر در بازو یا مچ دست تحت تاثیر قرار گیرد.

عصب اولنار چه می کند؟

اولنار شما از طریق یک تونل بافتی به نام تونل کوبیتال می گذرد که زیر یک برآمدگی استخوانی در داخل آرنج شما به نام اپیکوندیل داخلی حرکت می کند. فضا باریک است و فقط یک بافت کوچک از آن محافظت می کند. آن نقطه جایی است که عصب اولنار شما آسیب پذیرتر است. بعد از اپیکوندیل داخلی، عصب اولنار در زیر ماهیچه‌های داخل ساعد و داخل دست شما در سمتی که انگشت کوچک شماست (صورتی) ادامه می‌یابد. وقتی وارد دست شما می شود از تونل دیگری به نام کانال Guyon می گذرد.

به دلیل عصب اولنار، می‌توانید برخی از ماهیچه‌های بزرگ‌تر ساعد خود را کنترل کنید (آنهایی که به شما کمک می‌کنند اشیاء را بگیرید)، انگشت کوچک خود را احساس کنید، نیمی از انگشت حلقه خود را احساس کنید و بسیاری از عضلات دست خود را کنترل کنید. آن عضلات در دست شما به شما کمک می کند تا حرکات ظریفی مانند تایپ کردن با کیبورد و نواختن یک آلت موسیقی را انجام دهید.

چه کسانی در معرض خطر سندرم تونل کوبیتال هستند؟

برخی از عواملی که شما را در معرض خطر ابتلا به سندرم تونل کوبیتال قرار می دهند عبارتند از:

آرتریت آرنج شما
آرنج خود را برای مدت طولانی خم کنید.
خارهای استخوانی
کیست در نزدیکی مفصل آرنج شما.
دررفتگی آرنج در گذشته
شکستگی آرنج در گذشته
تورم مفصل آرنج شما.
فقط به این دلیل که این علائم را داشته اید به این معنی نیست که به طور خودکار به سندرم تونل کوبیتال مبتلا خواهید شد. این فقط به این معنی است که شما بیشتر از یک فرد معمولی در معرض خطر هستید.

علت سندرم تونل کوبیتال چیست؟

ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی شما ممکن است نتواند علت دقیق سندرم تونل کوبیتال شما را محدود کند. علل احتمالی عبارتند از :

آناتومی : با گذشت زمان، ممکن است بافت‌های نرم روی عصب اولنار ضخیم‌تر شوند یا ممکن است عضله اضافی وجود داشته باشد. هر دوی این مسائل می توانند مانع از عملکرد صحیح عصب شما شوند و باعث سندرم تونل کوبیتال شوند.

فشار : استفاده به ظاهر ساده از آرنج، مانند تکیه دادن آن به یک تکیه گاه، می تواند به عصب اولنار فشار بیاورد. هنگامی که عصب فشرده می شود، ممکن است احساس کنید بازو، دست، انگشت حلقه و انگشت صورتی شما به خواب می روند.

ضربه زدن : عصب اولنار شما ممکن است در جایی که باید باقی بماند. هنگامی که آن را حرکت می دهید، ممکن است روی اپیکوندیل داخلی بچسبد. کوبیدن مکرر آن عصب را تحریک می کند.

کشش : اگر برای مدت طولانی آرنج خود را خم کنید، مانند زمان خواب، ممکن است عصب را بیش از حد کشیده کنید. کشش بیش از حد می تواند منجر به سندرم تونل کوبیتال شود.

علائم سندرم تونل کوبیتال چیست؟

اگر علائم زیر را برای بیش از شش هفته دارید یا اگر شدید هستند، به پزشک خود مراجعه کنید. اگر برای درمان عصب فشرده شده خیلی صبر کنید، ممکن است عضله دستتان تحلیل رود. اما اگر تحت درمان قرار گرفتید، علائم شما باید بهبود یابند یا از بین بروند.

علائم سندرم تونل کوبیتال عبارتند از :

در حرکت دادن انگشتان هنگام بی حسی یا گزگز (به خواب رفتن) مشکل دارید.
بی حسی در دست و انگشتان شما که می آید و می رود.
درد در قسمت داخلی آرنج شما.
سوزن سوزن شدن در دست و انگشتان شما که می آید و می رود.
درد داخلی آرنج و بی حسی و گزگز در دست شایع ترین علائم هستند. این اغلب زمانی اتفاق می افتد که آرنج شما خم شده باشد. ممکن است آرنج شما خم شود زمانی که:

وقتی رانندگی می کنید.
وقتی گوشی را نگه دارید.
وقتی خوابیده اید.

سندرم تونل کوبیتال چگونه تشخیص داده می شود؟

ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی شما احتمالاً فرآیند تشخیص را با پرسیدن سؤالاتی در مورد علائم شما آغاز می کند. سپس آنها چندین آزمایش را سفارش می دهند که ممکن است شامل موارد زیر باشد:

آزمایش خون برای دیابت یا بیماری تیروئید.
الکترومیوگرام (EMG)، که به ارائه دهنده شما نشان می دهد که چگونه اعصاب و عضلات اطراف شما عمل می کنند.
اشعه ایکس برای بررسی خار استخوان، آرتریت و مکان هایی که استخوان ممکن است عصب اولنار را فشرده کند.

سندرم تونل کوبیتال چگونه درمان می شود؟

درمان های جراحی و غیرجراحی برای سندرم تونل کوبیتال وجود دارد. ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی ابتدا درمان های غیر تهاجمی را ترجیح می دهند و معمولاً با گزینه های غیر جراحی شروع می کنند. آنها عبارتند از :

بریس یا آتل : استفاده از بریس یا آتل بالشتکی هنگام خواب ممکن است به صاف نگه داشتن آرنج شما کمک کند.

ورزش : تمرینات سر خوردن عصب ممکن است به عصب اولنار کمک کند تا راحت تر از طریق تونل کوبیتال بلغزد. این تمرینات همچنین ممکن است از سفتی بازو و مچ شما جلوگیری کند. یکی از تمرین‌هایی که می‌توانید امتحان کنید این است که بازوی خود را با آرنج صاف در مقابل خود نگه دارید، سپس مچ و انگشتان خود را به سمت بدن خود بچرخانید. سپس آنها را از خود دور کنید و آرنج خود را خم کنید. با ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی خود مشورت کنید تا ببینید آیا تمرینات سر خوردن عصب برای شما مناسب است یا خیر.

درمان با دست : یک دست‌درمانگر ممکن است به شما کمک کند روش‌هایی را بیاموزید تا از وارد کردن فشار به عصب اولنار خودداری کنید.
داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs): داروهایی مانند ایبوپروفن ممکن است کمک کند. آنها می توانند تورم اطراف عصب شما را کاهش دهند و درد ناشی از سندرم تونل کوبیتال را کاهش دهند.

اگر درمان‌های غیرجراحی سندرم تونل کوبیتال شما را بهبود نمی‌بخشد، عصب شما بسیار فشرده شده است یا فشرده‌سازی باعث ضعف عضلانی شده است، ممکن است پزشک شما جراحی را توصیه کند. شما را نزد یک جراح ارتوپد می فرستند. چند نوع جراحی وجود دارد که به سندرم تونل کوبیتال کمک می کند. آنها عبارتند از :

آزادسازی تونل کوبیتال : سقف تونل کوبیتال شما یک رباط است. این نوع جراحی رباط شما را بریده و تقسیم می کند و تونل را بزرگتر می کند و فشار روی عصب اولنار شما را کاهش می دهد. در جایی که رباط شما بریده می شود، بافت جدیدی رشد می کند.

جابجایی قدامی عصب اولنار : در این جراحی، جراح عصب اولنار شما را از پشت اپی کندیل داخلی به جلو (نزدیک به پوست) حرکت می دهد. این روش از گیر افتادن عصب روی استخوان شما جلوگیری می کند.

اپی کندیلکتومی داخلی : این جراحی بخشی از اپی کندیل داخلی را برای آزاد کردن عصب شما برمی دارد.

این روش‌ها معمولاً سرپایی هستند، اما ممکن است لازم باشد یک شب در بیمارستان بمانید. شما احتمالاً نیاز به بستن آتل روی بازوی خود برای حدود دو تا سه هفته خواهید داشت. فیزیوتراپی گاهی برای بازیابی حرکت و قدرت شما ضروری است.

جراحی تضمین نمی کند که سندرم تونل کوبیتال برای همیشه از بین می رود. با این حال، نتیجه به طور کلی مثبت است.

چگونه می توانم خطر ابتلا به سندرم تونل کوبیتال را کاهش دهم؟

اگرچه ممکن است پیشگیری از سندرم تونل کوبیتال امکان پذیر نباشد، چند راه وجود دارد که می تواند به کاهش خطر کمک کند:

از تکیه دادن به آرنج خودداری کنید.
از وارد کردن فشار به داخل بازو خودداری کنید.
اگر مرتباً از آن استفاده می کنید، آرنج خود را روی تکیه گاه صندلی رایانه خود قرار ندهید. صندلی خود را بالا نگه دارید
با آرنج صاف بخوابید.
از هر چیزی که باعث می شود دست خود را برای مدت طولانی خم کنید دوری کنید.

اگر سندرم تونل کوبیتال درمان نشود چه اتفاقی می‌افتد؟

اگر برای سندرم تونل کوبیتال درمان نشوید، ممکن است مشکلی به نام آتروفی (تخریب عضلات دست) را تجربه کنید. ماهیچه های شما ممکن است ضعیف شوند. ممکن است دست شما استخوانی به نظر برسد و به خوبی عمل نکند.

چه زمانی باید با ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی خود تماس بگیرم؟

اگر علائم سندرم تونل کوبیتال شما شدید است یا اگر بیش از شش هفته طول کشید، با پزشک خود تماس بگیرید. دریافت درمان بسیار مهم است زیرا سندرم تونل کوبیتال می تواند ماهیچه های دست شما را ضعیف و منقبض کند (تضعیف عضلات) و باعث کلافگی و درد اضافی شود.

منبع : my.clevelandclinic