جیمز جویس (James Joyce) یکی از برجسته‌ترین نویسندگان قرن بیستم است که با سبک منحصربه‌فرد خود، ادبیات مدرن را متحول کرد. جیمز جویس در دوران کودکی، با فقر و سختی‌های زیادی مواجه شد، اما هوش سرشارش از همان ابتدا او را به فردی متمایز تبدیل کرد. او در تحصیلات دانشگاهی خود در رشته زبان و ادبیات مشغول شد و توانست تسلطی فوق‌العاده بر زبان‌های مختلف به دست آورد. با ورود به دنیای نویسندگی، جیمز جویس آثاری خلق کرد که ساختار کلاسیک رمان‌نویسی را به چالش کشیدند. او با سبک نوشتاری جریان سیال ذهن (Stream of Consciousness) شناخته می‌شود که در آن افکار شخصیت‌ها به شکلی آزاد و بدون نظم سنتی روایت می‌شوند. از مهم‌ترین آثار او می‌توان به اولیس (Ulysses)، چهره مرد هنرمند در جوانی (A Portrait of the Artist as a Young Man) و بیداری فینگان‌ها (Finnegans Wake) اشاره کرد. زندگی خصوصی او نیز سرشار از ماجرا بود و مهاجرت‌های پی‌درپی و مشکلات مالی تأثیر زیادی بر آثارش گذاشتند. سبک نویسندگی خاص او، که ترکیبی از نوآوری زبانی و ساختارشکنی در روایت است، تأثیر عمیقی بر نویسندگان بعد از خود گذاشت. ورود او به دنیای نویسندگی همواره با چالش‌هایی همراه بود، زیرا بسیاری از ناشران از چاپ آثار پیچیده و غیرمتعارف او امتناع می‌کردند. با این حال، او هرگز از مسیر خود منحرف نشد و توانست ادبیات را به شکلی کاملاً جدید تعریف کند. بسیاری از منتقدان او را یکی از تأثیرگذارترین نویسندگان قرن بیستم می‌دانند. حال بیایید نگاهی به 14 حقیقت جالب درباره این نابغه ادبی داشته باشیم.

۱- جیمز جویس از کودکی نابغه زبان بود

جیمز جویس از همان دوران کودکی علاقه عجیبی به زبان داشت و در یادگیری زبان‌های مختلف استعداد فوق‌العاده‌ای از خود نشان داد. او در خانواده‌ای پرجمعیت و نسبتاً فقیر در دوبلین (Dublin) ایرلند به دنیا آمد، اما پدرش با وجود مشکلات مالی، تلاش کرد که بهترین آموزش‌ها را برای او فراهم کند. در دوران مدرسه، استعداد او در درک متون پیچیده ادبی به سرعت توجه معلمانش را جلب کرد. جویس نه‌تنها در زبان انگلیسی، بلکه در فرانسوی (French)، ایتالیایی (Italian) و لاتین (Latin) نیز مهارت بالایی داشت. در سن نوجوانی، او به خواندن آثار کلاسیک ادبی علاقه‌مند شد و کتاب‌هایی از نویسندگانی مانند دانته (Dante)، هومر (Homer) و شکسپیر (Shakespeare) را مطالعه می‌کرد. این دلبستگی به زبان و سبک‌های ادبی مختلف بعدها به‌شدت در آثارش منعکس شد. توانایی او در بازی با زبان باعث شد که در نوشته‌هایش از سبک‌های متنوعی استفاده کند و زبان را به شکلی نوآورانه به کار ببرد. او حتی در بعضی از آثارش کلمات جدیدی اختراع کرد و از ترکیب زبان‌های مختلف بهره گرفت. برخی از منتقدان معتقدند که استعداد زبانی جویس به او امکان داد که ساختار روایت را به‌طور کامل متحول کند. از همان دوران کودکی، روشن بود که او قرار است به یکی از نوابغ ادبی جهان تبدیل شود.

۲- تحصیلات دانشگاهی جویس نقش کلیدی در سبک نویسندگی‌اش داشت

جیمز جویس در دانشگاه کالج دوبلین (University College Dublin) تحصیلات خود را در رشته زبان و ادبیات ادامه داد و در این دوره بود که نگاه انتقادی و جسورانه‌اش نسبت به ادبیات شکل گرفت. او در دوران دانشجویی به شدت به فلسفه، تاریخ و زبان‌شناسی علاقه‌مند شد و آثار متفکرانی مانند آکویناس (Aquinas) و نیچه (Nietzsche) را مطالعه می‌کرد. برخلاف بسیاری از همکلاسی‌هایش، جویس علاقه‌ای به پیروی از ساختارهای سنتی ادبی نداشت و همواره به دنبال یافتن روش‌های جدید برای روایت داستان بود. در این دوران، او با نوشتن مقالات انتقادی درباره نویسندگان کلاسیک و مدرن، نگاه متفاوت خود را به ادبیات نشان داد. در دانشگاه، جویس به عنوان فردی باهوش اما سرکش شناخته می‌شد که اغلب از عقاید کلیسای کاتولیک و سیستم آموزشی ایرلند انتقاد می‌کرد. او همچنین در این دوره با زبان‌های مختلف آشنا شد و این مهارت بعدها در آثارش به شکلی گسترده مورد استفاده قرار گرفت. یکی از دلایل پیچیدگی سبک جویس، تسلط او بر زبان‌شناسی و نحوه استفاده از زبان‌های مختلف در یک متن بود. این دانش زبانی، به او اجازه داد که بازی‌های زبانی پیچیده‌ای در آثار خود ایجاد کند. در واقع، بدون تحصیلات دانشگاهی و مطالعات گسترده‌اش، جویس هرگز قادر به خلق آثاری مانند اولیس (Ulysses) یا بیداری فینگان‌ها (Finnegans Wake) نبود.

۳- ورود جویس به دنیای نویسندگی همراه با سختی‌های زیاد بود

جیمز جویس در ابتدای مسیر نویسندگی خود با مشکلات زیادی روبه‌رو شد و بسیاری از ناشران از انتشار آثارش خودداری کردند. اولین مجموعه داستان او، “دوبلینی‌ها (Dubliners)”، شامل داستان‌های کوتاهی بود که به زندگی مردم دوبلین و مشکلات اجتماعی آنها می‌پرداخت. ناشران ایرلندی از چاپ این کتاب امتناع کردند، زیرا معتقد بودند که این اثر به‌شدت انتقادی است و ممکن است باعث خشم کلیسا و حکومت شود. جویس ناچار شد که برای چاپ آثارش به کشورهای دیگر مهاجرت کند و بخش زیادی از زندگی خود را در ایتالیا، سوئیس و فرانسه سپری کرد. او سال‌ها با مشکلات مالی مواجه بود و گاهی مجبور می‌شد برای تأمین هزینه‌های زندگی تدریس کند. با این حال، او هرگز از مسیر خود منحرف نشد و به نوشتن ادامه داد. انتشار “چهره مرد هنرمند در جوانی (A Portrait of the Artist as a Young Man)” باعث شد که نام او در دنیای ادبیات شناخته شود. اما نقطه عطف واقعی در زندگی حرفه‌ای او، نگارش “اولیس (Ulysses)” بود که تحسین گسترده‌ای به همراه داشت. این کتاب ابتدا در آمریکا و فرانسه منتشر شد، زیرا بسیاری از ناشران بریتانیایی و ایرلندی از انتشار آن خودداری کردند. ورود جویس به دنیای نویسندگی، گرچه با سختی‌های فراوان همراه بود، اما سرانجام او را به یکی از مهم‌ترین نویسندگان تاریخ تبدیل کرد.

۴- جویس با سبک جریان سیال ذهن به شهرت رسید

یکی از مهم‌ترین نوآوری‌های جیمز جویس در ادبیات، استفاده از جریان سیال ذهن (Stream of Consciousness) بود. این سبک نوشتاری به جای روایت سنتی، افکار و احساسات شخصیت‌ها را به شکلی پراکنده و غیرخطی بیان می‌کند. جویس در آثارش تلاش کرد که تجربه ذهنی شخصیت‌ها را بدون فیلتر و به همان شکلی که در ذهن آنها جاری است، روی کاغذ بیاورد. این شیوه روایی در ابتدا برای بسیاری از خوانندگان پیچیده و دشوار بود، اما بعدها تأثیر بزرگی بر ادبیات مدرن گذاشت. اولیس (Ulysses) یکی از بهترین نمونه‌های این سبک است، جایی که ذهن شخصیت اصلی، لئوپولد بلوم (Leopold Bloom)، به شکل آزاد و درهم‌ریخته بازتاب داده می‌شود. جویس در این سبک از جملات بلند، کلمات اختراعی و ترکیب زبان‌های مختلف استفاده کرد. نویسندگان بزرگی مانند ویلیام فاکنر (William Faulkner) و ویرجینیا وولف (Virginia Woolf) از سبک او تأثیر گرفتند.

۵- اولیس؛ شاهکاری که ممنوع شد

رمان “اولیس (Ulysses)” که مهم‌ترین و بحث‌برانگیزترین اثر جیمز جویس محسوب می‌شود، در زمان انتشار با مخالفت‌های گسترده‌ای روبه‌رو شد. این رمان که در سال ۱۹۲۲ منتشر شد، به دلیل سبک نوشتاری پیچیده و محتوای صریحش در بسیاری از کشورها ممنوع شد. اولیس داستان یک روز از زندگی شخصیت لئوپولد بلوم (Leopold Bloom) در شهر دوبلین را روایت می‌کند، اما ساختار آن بسیار متفاوت از رمان‌های کلاسیک است. استفاده از جریان سیال ذهن (Stream of Consciousness)، تغییر ناگهانی سبک نوشتاری، بازی‌های زبانی و ارجاعات متعدد به ادبیات، اسطوره‌ها و فلسفه باعث شد که این کتاب به اثری دشوار و چالش‌برانگیز تبدیل شود. برخی منتقدان، آن را هرج‌ومرج زبانی توصیف کردند، در حالی که برخی دیگر آن را یکی از نوآورانه‌ترین آثار ادبی قرن بیستم دانستند. در آمریکا، نسخه‌های اولیه این کتاب به دلیل محتوای آن مصادره و ممنوع شد، و در بریتانیا نیز اجازه چاپ نداشت. اما با حمایت چهره‌هایی مانند سیلویا بیچ (Sylvia Beach)، صاحب کتابفروشی مشهور “Shakespeare and Company” در پاریس، این رمان توانست منتشر شود. بعدها، با گذشت زمان، اولیس نه‌تنها از فهرست کتاب‌های ممنوعه خارج شد، بلکه به عنوان یکی از بزرگ‌ترین شاهکارهای ادبی جهان شناخته شد. بسیاری از نویسندگان مدرن از این کتاب تأثیر گرفته‌اند و هر ساله در روز ۱۶ ژوئن (Bloomsday) که روز وقوع داستان است، طرفداران جویس در سراسر جهان آن را جشن می‌گیرند.

۶- جیمز جویس مشکلات شدید بینایی داشت

یکی از نکات کمتر شناخته‌شده درباره جیمز جویس این است که او در بخش بزرگی از زندگی خود از مشکلات شدید بینایی رنج می‌برد. از اوایل جوانی، او دچار بیماری‌های چشمی شد که به تدریج بدتر شدند و باعث شدند که بارها تحت جراحی قرار بگیرد. تخمین زده می‌شود که جویس بیش از ۱۰ عمل جراحی چشمی انجام داده است، اما هیچ‌کدام از آنها نتوانستند مشکل او را به طور کامل برطرف کنند. این موضوع برای یک نویسنده که به شدت به مطالعه و نوشتن وابسته بود، چالشی جدی محسوب می‌شد. در دوره‌هایی از زندگی، او مجبور بود برای نوشتن، از خانواده یا دوستانش کمک بگیرد و برخی از آثارش را به آنها دیکته کند. ضعف بینایی او باعث شد که دستخطش بسیار نامرتب و ناخوانا شود، به‌طوری‌که گاهی دست‌نوشته‌هایش به سختی قابل تشخیص بودند. این مشکل حتی بر سبک نوشتاری او نیز تأثیر گذاشت؛ گفته می‌شود که پیچیدگی و آزادی فرم در آثارش تا حدی تحت تأثیر شیوه خاص او در نوشتن بوده است. برخی منتقدان معتقدند که ارتباط ذهنی قوی‌تر او با زبان و کلمات، تا حدی ناشی از محدودیت‌های بینایی‌اش بود. با وجود این مشکل جدی، جویس هرگز دست از نوشتن برنداشت و حتی در سال‌های پایانی زندگی، همچنان به خلق آثار جدید ادامه داد.

۷- بیداری فینگان‌ها؛ عجیب‌ترین کتاب جویس

اگرچه “اولیس” یکی از دشوارترین کتاب‌های ادبیات مدرن محسوب می‌شود، اما کتاب “بیداری فینگان‌ها (Finnegans Wake)” که در سال ۱۹۳۹ منتشر شد، حتی پیچیده‌تر و غیرمعمول‌تر است. این رمان که آخرین اثر بزرگ جویس است، به دلیل ساختار زبانی بی‌نظیر و محتوای انتزاعی‌اش، یکی از رمزآلودترین کتاب‌های تاریخ ادبیات به شمار می‌رود. در این کتاب، جویس از بیش از ۶۰ زبان مختلف برای خلق واژه‌های جدید استفاده کرده و بسیاری از جملات و کلمات، معانی چندگانه و بازی‌های زبانی دارند. برخلاف رمان‌های معمولی که روایت خطی دارند، بیداری فینگان‌ها مانند یک خواب طولانی و توهم‌گونه است که خواننده را در دنیایی از تصاویر پراکنده، زبان‌های ترکیبی و اسطوره‌های مختلف غرق می‌کند. بسیاری از منتقدان حتی امروز هم در تلاش هستند تا این کتاب را رمزگشایی کنند، زیرا تقریباً هر جمله آن دارای چندین لایه معنایی است. برخی از پژوهشگران ادبی معتقدند که این کتاب نمایانگر چرخه بی‌پایان زندگی، مرگ و بازآفرینی است. جویس بیش از ۱۷ سال برای نوشتن این اثر وقت گذاشت و با دقتی وسواس‌گونه، هر جمله آن را بارها بازنویسی کرد. این رمان در زمان انتشارش با واکنش‌های متضادی روبه‌رو شد؛ برخی آن را یک اثر شاهکار سورئالیستی دانستند و برخی دیگر آن را بی‌معنی و غیرقابل فهم توصیف کردند. با این حال، “بیداری فینگان‌ها” همچنان یکی از چالش‌برانگیزترین و بحث‌برانگیزترین آثار تاریخ ادبیات باقی مانده است.

۸- جویس عاشق موسیقی بود و استعداد خوانندگی داشت

جیمز جویس علاوه بر نویسندگی، علاقه زیادی به موسیقی داشت و در دوران جوانی حتی به فکر این بود که خواننده حرفه‌ای شود. او صدای فوق‌العاده‌ای داشت و در سبک اپرا (Opera) و موسیقی کلاسیک (Classical Music) بسیار توانمند بود. در دوران دانشگاه، جویس در چندین رقابت خوانندگی شرکت کرد و حتی جوایزی برای اجرای زیبای خود دریافت کرد. برخی از دوستانش معتقد بودند که اگر او مسیر موسیقی را انتخاب می‌کرد، می‌توانست به یکی از خوانندگان برجسته ایرلند تبدیل شود. اما در نهایت، او تصمیم گرفت که مسیر ادبی را ادامه دهد، اگرچه علاقه‌اش به موسیقی هرگز از بین نرفت. در بسیاری از آثارش، به ویژه در “اولیس”، ارجاعات متعددی به آهنگ‌ها و قطعات موسیقی کلاسیک دیده می‌شود. موسیقی در زندگی شخصی او نیز نقش مهمی داشت؛ او و همسرش نورا بارناکل (Nora Barnacle) اغلب شب‌ها در خانه آواز می‌خواندند. علاقه او به موسیقی حتی در سبک نوشتاری‌اش هم دیده می‌شود، زیرا او ریتم و آهنگ خاصی در جملات خود ایجاد می‌کرد. برخی از محققان معتقدند که شیوه خاص او در استفاده از واژه‌ها و جملات موسیقایی، از علاقه‌اش به موسیقی نشأت گرفته است.

۹- زندگی جویس تحت تأثیر عشقش به نورا بارناکل بود

یکی از مهم‌ترین افراد در زندگی جیمز جویس، همسرش نورا بارناکل (Nora Barnacle) بود که نقش بسیار مهمی در زندگی و آثار او داشت. جویس و نورا در سال ۱۹۰۴ با یکدیگر آشنا شدند و این آشنایی به عشقی عمیق و پایدار تبدیل شد. در آن زمان، جویس نویسنده‌ای ناشناخته بود و وضعیت مالی مناسبی نداشت، اما نورا بدون توجه به مشکلات، تصمیم گرفت که زندگی‌اش را با او بگذراند. آنها سال‌ها در کشورهای مختلف از جمله ایتالیا، فرانسه و سوئیس زندگی کردند و نورا همیشه همراه و حامی جویس بود. جویس شخصیت “مولی بلوم (Molly Bloom)” در “اولیس” را تا حد زیادی از همسرش الهام گرفته است. نامه‌هایی که بین این دو رد و بدل شده‌اند، نشان‌دهنده عشق شدید و صمیمیت بی‌نظیر بینشان است. بسیاری معتقدند که بدون حمایت‌های نورا، جویس هرگز نمی‌توانست آثار خود را تکمیل کند. در دوران سختی‌ها، او تنها کسی بود که جویس را در مسیر نوشتن تشویق می‌کرد و از او مراقبت می‌کرد. رابطه آنها اگرچه گاهی پرتنش بود، اما تا پایان زندگی جویس ادامه داشت.

۱۰- جیمز جویس علاقه‌ای به ایرلند نداشت، اما هرگز از آن جدا نشد

با وجود اینکه جویس در دوبلین ایرلند به دنیا آمد، اما بخش اعظم زندگی خود را در کشورهای دیگر گذراند و هرگز برای همیشه به ایرلند بازنگشت. او از فضای اجتماعی و فرهنگی ایرلند، به‌ویژه نفوذ کلیسای کاتولیک، ناراضی بود و احساس می‌کرد که این کشور آزادی فکری را از نویسندگان و هنرمندان سلب می‌کند. به همین دلیل، در سال ۱۹۰۴ ایرلند را ترک کرد و بیشتر عمرش را در ایتالیا، سوئیس و فرانسه سپری کرد. با این حال، جویس در تمام آثارش به شدت تحت تأثیر دوبلین و فرهنگ ایرلندی باقی ماند. تمام داستان‌هایش، به‌ویژه “دوبلینی‌ها (Dubliners)” و “اولیس (Ulysses)”، در دوبلین جریان دارند و جزئیات این شهر را با دقتی بی‌نظیر توصیف می‌کنند. او بارها گفته بود که اگر دوبلین از بین برود، می‌توان آن را از روی نوشته‌های او بازسازی کرد. در حقیقت، جویس از دوبلین فرار کرد، اما دوبلین هرگز از ذهن او خارج نشد. او حتی در دوران سخت جنگ جهانی اول، وقتی بسیاری از نویسندگان دیگر به کشورهایشان بازگشتند، ترجیح داد که در تبعید باقی بماند. گرچه او علاقه‌ای به بازگشت به ایرلند نداشت، اما نوشته‌هایش باعث شدند که نام دوبلین برای همیشه در تاریخ ادبیات جاودانه بماند. امروز، ایرلندی‌ها با افتخار از او به عنوان یکی از بزرگ‌ترین نویسندگان خود یاد می‌کنند، هرچند که در زمان حیاتش، او را چندان جدی نمی‌گرفتند.

۱۱- جویس در دوران جنگ جهانی اول و دوم آواره شد

زندگی جیمز جویس همواره تحت تأثیر رویدادهای تاریخی بزرگی مانند جنگ جهانی اول (World War I) و جنگ جهانی دوم (World War II) بود. هنگامی که جنگ جهانی اول در سال ۱۹۱۴ آغاز شد، جویس و خانواده‌اش در تریسته (Trieste)، شهری در ایتالیا، زندگی می‌کردند. به دلیل ناآرامی‌های جنگ، آنها مجبور شدند به زوریخ (Zürich) سوئیس مهاجرت کنند، کشوری که در طول جنگ بی‌طرف بود. در این دوران، جویس با مشکلات مالی زیادی روبه‌رو شد و برای تأمین هزینه‌های زندگی، تدریس زبان انگلیسی را آغاز کرد. اما این دوره همچنین یکی از خلاقانه‌ترین دوران زندگی او بود، زیرا در همین سال‌ها نوشتن “اولیس (Ulysses)” را آغاز کرد. پس از پایان جنگ، جویس به پاریس رفت و زندگی خود را در این شهر ادامه داد، اما با آغاز جنگ جهانی دوم در سال ۱۹۳۹، بار دیگر مجبور شد که به زوریخ بازگردد. این بار، او در وضعیت جسمانی وخیمی قرار داشت و بیماری‌های چشمی‌اش شدیدتر شده بودند. مشکلات مالی و نگرانی‌های جنگ تأثیر زیادی بر روحیه او گذاشتند، اما او همچنان به نوشتن ادامه داد. در نهایت، در سال ۱۹۴۱، جویس در زوریخ درگذشت، درحالی‌که بار دیگر در تبعید به سر می‌برد. زندگی او نشان می‌دهد که چگونه حوادث تاریخی می‌توانند مسیر زندگی هنرمندان را تغییر دهند.

۱۲- جویس شخصیت‌های آثارش را از افراد واقعی الهام می‌گرفت

یکی از ویژگی‌های برجسته آثار جویس، استفاده از شخصیت‌های واقعی در داستان‌هایش بود. او به‌جای خلق شخصیت‌های خیالی، اغلب از افراد واقعی که در دوران زندگی‌اش می‌شناخت، الهام می‌گرفت و آن‌ها را در داستان‌های خود قرار می‌داد. برای مثال، شخصیت استیون ددالوس (Stephen Dedalus) در “چهره مرد هنرمند در جوانی (A Portrait of the Artist as a Young Man)” به نوعی بازتابی از خود جویس است. این شخصیت نمایانگر دوران جوانی و افکار فلسفی او درباره هنر، مذهب و استقلال فردی است. همچنین شخصیت لئوپولد بلوم (Leopold Bloom) در “اولیس (Ulysses)” تا حدی بر اساس یک فرد واقعی به نام آلفرد هنری هانتر (Alfred H. Hunter) شکل گرفته است که جویس در دوران جوانی با او آشنا شده بود. مولی بلوم (Molly Bloom)، همسر بلوم در “اولیس”، نیز شباهت‌های زیادی به همسر واقعی جویس، نورا بارناکل (Nora Barnacle)، دارد. بسیاری از دوستان و آشنایان جویس پس از انتشار آثارش متوجه شدند که شخصیت‌هایی شبیه به خودشان در داستان‌های او حضور دارند. او حتی از ویژگی‌های اخلاقی و فیزیکی افراد واقعی برای خلق شخصیت‌های جانبی در “دوبلینی‌ها” استفاده کرد. این سبک نوشتاری باعث شد که داستان‌هایش بسیار واقعی و ملموس به نظر برسند.

۱۳- جیمز جویس همیشه لباس‌های شیک می‌پوشید

برخلاف زندگی سخت و مشکلات مالی که جویس همواره با آن روبه‌رو بود، او به‌شدت به ظاهر خود اهمیت می‌داد و همیشه لباس‌های شیک و رسمی می‌پوشید. حتی در زمانی که وضعیت مالی او نامناسب بود، ترجیح می‌داد که پول خود را صرف خرید کت‌وشلوارهای خوش‌دوخت و کفش‌های براق کند. او معمولاً با کلاه، عصا و عینک‌های گرد معروفش دیده می‌شد که به ظاهرش حالتی اشرافی و خاص می‌بخشیدند. جویس عقیده داشت که یک نویسنده باید همیشه آراسته باشد، حتی اگر زندگی‌اش پر از سختی باشد. او در پاریس، جایی که بسیاری از نویسندگان آن زمان ساده‌پوش بودند، با استایل خاص خود از بقیه متمایز بود. دوستانش از علاقه زیاد او به مد و پوشش گران‌قیمت شگفت‌زده بودند، به‌ویژه که او اغلب در شرایط مالی بدی قرار داشت. گفته می‌شود که حتی در روزهای بیماری، او همچنان به پوشیدن لباس‌های شیک اهمیت می‌داد. همسرش، نورا بارناکل، نیز بارها از عادت او به خرید لباس‌های گران‌قیمت در شرایط سخت مالی گلایه کرده بود. این تضاد بین وضعیت مالی و ظاهر رسمی جویس، یکی از جنبه‌های جالب شخصیت او را نشان می‌دهد.

۱۴- جیمز جویس و علاقه عجیبش به بازی‌های زبانی

جویس یکی از نوآورترین نویسندگان در زمینه زبان و واژه‌سازی بود و علاقه خاصی به بازی با کلمات داشت. در بسیاری از آثار او، به‌ویژه “بیداری فینگان‌ها (Finnegans Wake)”، کلمات جدیدی وجود دارند که ترکیبی از چند زبان مختلف هستند. او معتقد بود که زبان نباید محدود به قواعد سنتی باشد و باید همان‌طور که افکار در ذهن شکل می‌گیرند، بر روی کاغذ جاری شوند. به همین دلیل، بسیاری از جملات او ساختاری غیرمعمول دارند و برای خوانندگان عادی ممکن است گیج‌کننده باشند. جویس حتی در زندگی روزمره نیز از بازی‌های زبانی لذت می‌برد و گاهی با دوستانش در مورد ساختن واژه‌های جدید شوخی می‌کرد. او چندین کلمه جدید خلق کرد که بعدها در ادبیات مدرن مورد استفاده قرار گرفتند. برخی از اصطلاحاتی که او ابداع کرد، هنوز هم در تحلیل‌های ادبی مورد بررسی قرار می‌گیرند. علاقه او به زبان‌های مختلف باعث شد که از بیش از ۶۰ زبان در آثارش استفاده کند. او حتی در نامه‌هایش نیز از سبک خاص خود استفاده می‌کرد و جملات او همیشه پر از کنایه، استعاره و واژه‌سازی‌های عجیب بودند. این ویژگی باعث شد که آثارش نه‌تنها از نظر محتوایی، بلکه از نظر زبانی نیز یک انقلاب در ادبیات مدرن ایجاد کنند.

برای مطالعه بیشتر

  این نوشته‌ها را هم بخوانید ​