فیلم “دالاس بایرز کلاب” بر اساس داستان واقعی ران وودروف، مردی که در دهه ۱۹۸۰ به HIV مبتلا شد و برای دسترسی به داروهای نجات‌بخش با سیستم بهداشتی آمریکا جنگید، ساخته شده است. این فیلم نشان می‌دهد که چگونه بیمارانی که از ایدز رنج می‌بردند، به دلیل سیاست‌های سختگیرانه دولت و شرکت‌های داروسازی، به داروهای مؤثر دسترسی نداشتند. دالاس بایرز کلاب داستان مقاومت و نوآوری در زمانی است که اطلاعات درباره ویروس HIV محدود بود و بیماران با تبعیض اجتماعی و پزشکی مواجه بودند. درست مانند بسیاری از داروهای تاریخ، داروهای مورد نیاز بیماران ایدز نیز ابتدا با موانع قانونی و تجاری مواجه شدند. فیلم به چالش‌های قوانین FDA و سخت‌گیری‌های مربوط به مصوبات دارویی پرداخته و نشان می‌دهد که چگونه برخی بیماران مجبور شدند راه‌های جایگزین را پیدا کنند. مبارزه برای دسترسی به دارو موضوعی است که در تاریخ پزشکی بارها تکرار شده است، از پنی‌سیلین گرفته تا آسپرین و داروهای HIV. “دالاس بایرز کلاب” نه‌تنها یک فیلم درام تحسین‌شده است، بلکه بازتابی از واقعیت‌هایی است که در سیستم‌های پزشکی و دارویی سراسر جهان وجود دارد. این فیلم به ما یادآوری می‌کند که سیاست و تجارت، گاهی سرنوشت بیماران را تعیین می‌کند، نه علم و پزشکی.

۱- داستان فیلم بر اساس زندگی واقعی ران وودروف ساخته شده است

فیلم “دالاس بایرز کلاب” داستان واقعی ران وودروف (Ron Woodroof)، یک برق‌کار اهل تگزاس را روایت می‌کند که در سال ۱۹۸۵ متوجه شد به HIV مبتلا شده است. پزشکان به او گفتند که تنها ۳۰ روز فرصت زندگی دارد، اما او تسلیم نشد و تصمیم گرفت راهی برای نجات خود پیدا کند. در آن زمان، تنها داروی تأییدشده توسط FDA برای HIV داروی AZT بود که دوزهای بالا از آن باعث آسیب شدید به بیماران می‌شد. ران که از اثرات مخرب این دارو آگاه شده بود، به دنبال گزینه‌های جایگزین رفت و از طریق سفر به مکزیک و سایر کشورها، به داروهایی دست یافت که در آمریکا مجاز نبودند. او سپس یک شبکه‌ی توزیع غیررسمی ایجاد کرد که به آن “کلوب خریداران دالاس” (Dallas Buyers Club) می‌گفتند و بیماران HIV می‌توانستند با پرداخت عضویت ماهانه، به این داروهای غیررسمی دسترسی پیدا کنند. فعالیت او اگرچه غیرقانونی بود، اما جان بسیاری از بیماران را نجات داد و باعث شد بحث‌های مهمی در مورد قوانین دارویی و نقش سازمان غذا و داروی آمریکا (FDA) مطرح شود. ران وودروف برخلاف پیش‌بینی پزشکان، بیش از هفت سال زنده ماند و یکی از چهره‌های تأثیرگذار در جنبش بیماران HIV شد.

۲- متیو مک‌کانهی و جرد لتو برای این فیلم وزن زیادی کم کردند

برای ایفای نقش ران وودروف، متیو مک‌کانهی (Matthew McConaughey) حدود ۲۳ کیلوگرم وزن کم کرد تا ظاهر یک بیمار مبتلا به ایدز را به‌درستی نمایش دهد. او با یک رژیم غذایی سختگیرانه، وزن خود را به ۵۰ کیلوگرم کاهش داد و این تغییر فیزیکی یکی از عوامل اصلی موفقیت او در نقش‌آفرینی شد. علاوه بر مک‌کانهی، جرد لتو (Jared Leto) که نقش رایون (Rayon)، یک بیمار HIV و دگرجنس‌گرا را بازی می‌کرد، نیز بیش از ۱۳ کیلوگرم وزن کم کرد. تغییرات ظاهری شدید این دو بازیگر باعث شد که عملکردشان در فیلم به شدت مورد تحسین منتقدان قرار گیرد. متیو مک‌کانهی برای این نقش، جایزه‌ی اسکار بهترین بازیگر مرد را دریافت کرد و جرد لتو نیز اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد را از آن خود کرد. این دو بازیگر با تلاش‌هایشان، شخصیت‌های واقعی را با تمام جزئیات و درد و رنج‌هایشان به نمایش گذاشتند و باعث شدند که مخاطبان بتوانند شرایط بیماران آن دوران را بهتر درک کنند.

۳- این فیلم باعث شد توجه جهانی به قوانین سختگیرانه‌ی FDA جلب شود

یکی از مهم‌ترین تأثیرات “دالاس بایرز کلاب” این بود که توجه رسانه‌ها و مردم را به مشکلات قوانین دارویی در ایالات متحده جلب کرد. در دهه ۱۹۸۰، سازمان FDA به شدت در برابر تصویب داروهای جدید برای HIV مقاومت می‌کرد و همین مسئله باعث شد که بیماران مجبور شوند داروهای غیررسمی را از بازارهای سیاه و کشورهای دیگر تهیه کنند. این فیلم نشان داد که چگونه سیاست‌های دولتی می‌توانند باعث مرگ و رنج هزاران بیمار شوند، در حالی که گزینه‌های درمانی مؤثری وجود دارد. پس از اکران فیلم، بحث‌های گسترده‌ای در رسانه‌ها و محافل علمی درباره‌ی قوانین سختگیرانه FDA و تأثیر آن‌ها بر بیماران مبتلا به بیماری‌های کشنده آغاز شد. برخی از محققان و پزشکان معتقدند که این فیلم به تغییر نگرش عمومی نسبت به حق بیماران برای انتخاب درمان‌های جایگزین کمک کرده است. امروزه، قوانین بسیاری در حوزه‌ی داروهای آزمایشی تغییر کرده‌اند تا بیماران مبتلا به بیماری‌های کشنده، بتوانند به درمان‌های جدید دسترسی سریع‌تری داشته باشند.

۴- فیلم “دالاس بایرز کلاب” با بودجه‌ی کم اما موفقیت بزرگ ساخته شد

“دالاس بایرز کلاب” با بودجه‌ای تنها ۵ میلیون دلار ساخته شد، مبلغی که برای یک فیلم هالیوودی بسیار ناچیز است. به دلیل محدودیت بودجه، فیلم با کمترین تجهیزات ممکن فیلم‌برداری شد و تیم تولید از نور طبیعی و فضاهای واقعی به جای استودیوهای گران‌قیمت استفاده کرد. حتی بازیگران و عوامل فیلم دستمزدهای پایینی دریافت کردند تا پروژه امکان‌پذیر شود. کارگردان ژان-مارک ولی (Jean-Marc Vallée) تصمیم گرفت که از نورپردازی مصنوعی استفاده نکند تا فیلم حس مستندگونه و طبیعی‌تری داشته باشد. با وجود بودجه‌ی محدود، فیلم به یک موفقیت تجاری و هنری بزرگ تبدیل شد و بیش از ۵۵ میلیون دلار در گیشه فروش داشت. منتقدان نیز به شدت از داستان، بازی‌ها و کارگردانی آن تمجید کردند. این فیلم نامزد ۶ جایزه اسکار شد و توانست ۳ جایزه از جمله بهترین بازیگر مرد و بهترین بازیگر نقش مکمل را به دست آورد. برخلاف بسیاری از فیلم‌های پرهزینه که شکست می‌خورند، “دالاس بایرز کلاب” نشان داد که یک داستان قوی و بازیگران متعهد می‌توانند بدون جلوه‌های ویژه و بودجه‌ی کلان، تأثیر عمیقی بر مخاطبان بگذارند.

۵- نقش شخصیت رایون در فیلم کاملاً تخیلی بود

جرد لتو (Jared Leto) در نقش رایون (Rayon)، یک فرد دگرجنس‌گرا و مبتلا به HIV، بازی کرد و توانست جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل را کسب کند. اما برخلاف شخصیت ران وودروف (Ron Woodroof) که بر اساس یک فرد واقعی ساخته شده بود، شخصیت رایون کاملاً تخیلی است و در دنیای واقعی وجود نداشت. نویسندگان فیلم این شخصیت را اضافه کردند تا داستان ابعاد عمیق‌تری پیدا کند و تأثیر بیماری ایدز بر گروه‌های مختلف اجتماعی نمایش داده شود. شخصیت رایون به گونه‌ای طراحی شد که تضاد شخصیتی او با ران، به رشد و تغییر شخصیت ران کمک کند. در ابتدا، ران که یک فرد همجنس‌گراهراس و تبعیض‌گر بود، با رایون به‌شدت بدرفتاری می‌کرد. اما در طول فیلم، رابطه‌ی آن‌ها تغییر می‌کند و ران یاد می‌گیرد که فراتر از کلیشه‌های اجتماعی فکر کند. جرد لتو برای ایفای این نقش، خود را کاملاً در دنیای رایون غرق کرد و حتی هنگام فیلم‌برداری در قالب شخصیت باقی می‌ماند. او همچنین برای طبیعی‌تر کردن ظاهرش، لباس‌های زنانه می‌پوشید و رفتارهای شخصیتی رایون را با دقت مطالعه کرد. این نقش یکی از تأثیرگذارترین اجراهای کارنامه‌ی جرد لتو محسوب می‌شود.

۶- متیو مک‌کانهی حتی با وجود مشکلات مالی، فیلم را رها نکرد

در دوران پیش‌تولید فیلم، سرمایه‌گذاران چندین بار از پروژه کنار کشیدند و بسیاری از شرکت‌های فیلم‌سازی حاضر به حمایت از آن نبودند. دلیل اصلی، موضوع حساس فیلم بود که شامل ایدز، فساد دارویی و تبعیض اجتماعی می‌شد، مسائلی که برای بسیاری از استودیوهای بزرگ، موضوعاتی تجاری و سودآور محسوب نمی‌شدند. به همین دلیل، کارگردان و عوامل فیلم چندین بار مجبور شدند که فیلم‌نامه را بازنویسی کنند تا بتوانند نظر سرمایه‌گذاران را جلب کنند. با این حال، متیو مک‌کانهی که از همان ابتدا به این پروژه علاقه‌مند شده بود، تصمیم گرفت که هر طور شده در فیلم حضور داشته باشد. او حتی به کاهش دستمزد خود و حذف برخی امکانات رفاهی در طول فیلم‌برداری رضایت داد. مک‌کانهی می‌دانست که این نقش می‌تواند زندگی حرفه‌ای‌اش را متحول کند، زیرا در آن زمان او بیشتر به خاطر بازی در فیلم‌های کمدی-رمانتیک شناخته می‌شد و این فیلم فرصتی برای اثبات توانایی‌هایش بود. در نهایت، تصمیم او درست بود، زیرا نقش ران وودروف جایگاه او را در میان بهترین بازیگران هالیوود تثبیت کرد و او را از یک بازیگر فیلم‌های تجاری به یک بازیگر تحسین‌شده‌ی درام تبدیل کرد.

۷- فیلم بدون اجازه از خانواده‌ی ران وودروف ساخته شد

خانواده‌ی ران وودروف، شخصیت اصلی فیلم، تا مدت‌ها نمی‌دانستند که فیلمی بر اساس زندگی او در حال ساخته‌شدن است. تهیه‌کنندگان فیلم هیچ تماسی با آن‌ها نگرفتند و هیچ حقی برای نظارت بر فیلم‌نامه یا روند تولید نداشتند. وقتی فیلم اکران شد، خانواده‌ی ران از دیدن آن شوکه شدند. آن‌ها معتقد بودند که تصویر ران وودروف در فیلم بیش از حد اغراق‌آمیز شده است. یکی از بزرگ‌ترین اختلافات این بود که فیلم ران را در ابتدا به‌شدت همجنس‌گراهراس و نژادپرست نشان می‌دهد، در حالی که خانواده‌ی او ادعا می‌کردند که چنین نبوده است. همچنین برخی از وقایع فیلم، مانند مبارزات حقوقی او با FDA، کمی تغییر داده شدند تا فیلم‌نامه دراماتیک‌تر و تأثیرگذارتر شود. با این حال، پس از موفقیت فیلم، خانواده‌ی ران وودروف پذیرفتند که این فیلم توانسته است توجه جهانی را به مسائل بیماران HIV و فساد دارویی جلب کند، که همان هدف اصلی ران در دوران بیماری‌اش بود.

۸- جرد لتو در طول فیلم‌برداری، هرگز از شخصیت خود خارج نشد

جرد لتو که برای بازی در نقش رایون جایزه‌ی اسکار را کسب کرد، در تمام مدت فیلم‌برداری، حتی خارج از صحنه‌ها نیز در قالب شخصیت باقی می‌ماند. او از تکنیک بازیگری متد (Method Acting) استفاده کرد که در آن بازیگر کاملاً در نقش خود غرق می‌شود و حتی در زندگی روزمره‌اش نیز همان‌طور رفتار می‌کند. جرد لتو با لباس‌های شخصیت رایون در پشت صحنه حضور داشت و از نام رایون برای خود استفاده می‌کرد. او همچنین در تمام طول تولید فیلم، از آرایش و ظاهر رایون استفاده کرد و حتی هنگام رفتن به جلسات تمرین و خواندن فیلم‌نامه، نقش خود را حفظ می‌کرد. برخی از هم‌بازی‌هایش در فیلم حتی ادعا کردند که هرگز جرد لتو را به شکل واقعی خودش ندیدند و فقط با شخصیت رایون در تعامل بودند. این تعهد بی‌نظیر به نقش باعث شد که اجرای او یکی از به‌یادماندنی‌ترین اجراهای هالیوود در آن سال‌ها شود. منتقدان و مخاطبان تحت تأثیر تغییر فیزیکی و احساسی او قرار گرفتند و اجرای او را یکی از واقع‌گرایانه‌ترین نقش‌های مربوط به بیماران HIV در سینما دانستند.

  این نوشته‌ها را هم بخوانید ​