فیلم A Complete Unknown به کارگردانی جیمز منگولد (James Mangold) ساخته شده ، فیلم‌سازی که پیش‌تر با ساخت فیلم‌هایی مانند Walk the Line (زندگی‌نامه جانی کش) و Logan قدرت خود را در روایت‌های شخصیت‌محور به اثبات رسانده بود. فیلمنامه این اثر توسط خود منگولد و جی کاکس (Jay Cocks) نوشته شده و بر اساس کتاب Dylan Goes Electric! اثر الیجا والد (Elijah Wald) شکل گرفته است.

فیلم توسط Searchlight Pictures تولید شده و از نظر سبک روایت و فضاسازی، شباهت‌هایی به فیلم‌های مستند درباره دیلن، مانند No Direction Home ساخته مارتین اسکورسیزی دارد. این اثر با ترکیب اجراهای زنده، داستانی جذاب از دوران تحول موسیقی باب دیلن در دهه ۶۰ میلادی ارائه می‌دهد.

بازیگران و نقش‌آفرینی‌ها

تیموتی شالامی (Timothée Chalamet) در نقش باب دیلن – یکی از برجسته‌ترین نقش‌آفرینی‌های او که با اجرای زنده آهنگ‌های دیلن و نمایش رفتارهای مرموز و عصیان‌گرانه او، تماشاگران را مسحور می‌کند.
ادوارد نورتون (Edward Norton) در نقش پیت سیگر (Pete Seeger) – استاد و مربی دیلن که ابتدا حامی اوست اما بعدها در برابر مسیر موسیقایی جدیدش قرار می‌گیرد.
ال فانینگ (Elle Fanning) در نقش سیلویا روسو (Sylvie Russo) – شخصیتی بر اساس سوز روتولو (Suze Rotolo)، اولین عشق بزرگ دیلن و یکی از تأثیرگذارترین افراد در زندگی او.
مونیکا باربارو (Monica Barbaro) در نقش جون بایز (Joan Baez) – خواننده محبوب موسیقی فولک و یکی از افرادی که نقش مهمی در معرفی دیلن به دنیای موسیقی داشت.
بوید هالبروک (Boyd Holbrook) در نقش جانی کش (Johnny Cash) – یکی از دوستان و الهام‌بخش‌های دیلن که مسیر موسیقایی خاص خود را داشت.
اسکوت مک‌نری (Scoot McNairy) در نقش وودی گاتری (Woody Guthrie) – خواننده‌ای که دیلن جوان او را بت خود می‌دانست و تلاش می‌کرد رد پایش را دنبال کند.

داستان فیلم A Complete Unknown

باب دیلن، جوانی بیست‌ساله از مینه‌سوتا، در سال ۱۹۶۱ با یک گیتار و کوله‌پشتی به نیویورک می‌رسد. او که شیفته موسیقی فولک و صدای وودی گاتری است، تلاش می‌کند در کافه‌های کوچک گرینویچ ویلیج خود را مطرح کند. در نخستین روزهای حضورش، او به دیدار گاتری بیمار می‌رود، کسی که دیگر نمی‌تواند حرف بزند، اما در چشمانش تحسین و علاقه دیده می‌شود. در همان زمان، پیت سیگر که از قدیمی‌های صحنه فولک است، استعداد دیلن را کشف می‌کند و او را به سایر هنرمندان معرفی می‌کند. در یکی از اولین اجراهای عمومی‌اش، او با سیلویا روسو آشنا می‌شود و میان آن‌ها رابطه‌ای عاشقانه شکل می‌گیرد.

با ورود به دنیای موسیقی حرفه‌ای، دیلن شروع به نوشتن آهنگ‌هایی می‌کند که از وضعیت اجتماعی و سیاسی الهام گرفته‌اند. او ترانه‌هایی چون Blowin’ in the Wind و The Times They Are A-Changin’ را می‌نویسد که تبدیل به سرودهای اعتراض جوانان می‌شوند. اما رابطه او با سیلویا به دلیل رفتارهای غیرقابل پیش‌بینی و عدم تمایل او به تعهد عاطفی دچار تزلزل می‌شود. در این میان، جون بایز که در آن زمان ستاره‌ای مشهورتر از دیلن است، به او کمک می‌کند و باعث رشد سریع‌ترش در صنعت موسیقی می‌شود. اما اختلافات فکری و هنری میان آن‌ها نیز در نهایت باعث جدایی‌شان می‌شود.

در میانه داستان، دیلن به شهرت فراوانی می‌رسد اما با آن احساس راحتی نمی‌کند. او که در ابتدا با موسیقی فولک و آکوستیک شناخته می‌شد، تصمیم می‌گیرد سبک خود را تغییر دهد و به استفاده از سازهای الکتریکی روی می‌آورد. این تصمیم با مخالفت شدید طرفداران فولک روبه‌رو می‌شود. یکی از صحنه‌های مهم فیلم، اجرای دیلن در Newport Folk Festival 1965 است که او برای اولین بار با گیتار الکتریک روی صحنه می‌رود و خشم مخاطبان را برمی‌انگیزد. در میان جمعیت، پیت سیگر که تا آن زمان حامی دیلن بود، از شدت عصبانیت می‌خواهد کابل‌های برق را قطع کند.

با این حال، دیلن راه خود را می‌رود و به نوشتن ترانه‌های جدید و پرمفهوم ادامه می‌دهد. او با جانی کش رابطه نزدیکی برقرار می‌کند و از موسیقی او الهام می‌گیرد. اما در همین دوران، مشکلات روحی و درگیری‌های شخصی‌اش نیز افزایش می‌یابد. رابطه‌اش با سیلویا به بن‌بست می‌رسد و او را ترک می‌کند. از سوی دیگر، اختلاف نظرهایش با طرفداران فولک و جامعه موسیقی، فشار زیادی بر او وارد می‌کند و او را بیشتر منزوی می‌کند.

فیلم با تصویری از دیلن که در حال نوشتن یکی از معروف‌ترین ترانه‌هایش Like a Rolling Stone است، به پایان می‌رسد. این ترانه نشان‌دهنده استقلال و جسارت او در برابر تمام مخالفت‌هایی است که دریافت کرده بود. با وجود اینکه بسیاری از دوستان و طرفداران قدیمی‌اش او را ترک کرده‌اند، اما او همچنان به راه خود ادامه می‌دهد. فیلم، دیلن را به عنوان هنرمندی سرکش، متفکر و غیرقابل پیش‌بینی نشان می‌دهد که هرگز در هیچ قالبی نمی‌گنجد.

نقد و بررسی فیلم A Complete Unknown – پرتره‌ای از باب دیلن در روزهای تحول موسیقی

۱. پرداختن به یک شخصیت افسانه‌ای

ساختن فیلمی درباره باب دیلن کار ساده‌ای نیست، زیرا او همواره فردی مرموز و غیرقابل پیش‌بینی بوده است. A Complete Unknown به جای آنکه تلاش کند همه زوایای زندگی او را روشن کند، بیشتر روی دورانی تمرکز دارد که او از یک هنرمند ناشناس در گرینویچ ویلیج تبدیل به صدای یک نسل شد. فیلم هوشمندانه از کلیشه‌های معمول بیوگرافی‌های موزیکال فاصله می‌گیرد و با ترکیب موسیقی زنده، دیالوگ‌های قوی و فضاسازی دقیق، تجربه‌ای غنی ارائه می‌دهد. جیمز منگولد که قبلاً با Walk the Line نشان داده بود چطور می‌تواند زندگی یک موسیقیدان را روی پرده بیاورد، این بار سراغ شخصیتی پیچیده‌تر رفته است. او دیلن را نه به عنوان یک قهرمان بی‌نقص، بلکه به عنوان هنرمندی پر از تناقضات به تصویر می‌کشد. تیموتی شالامی با ایفای نقش دیلن توانسته بخش زیادی از این ویژگی‌ها را به نمایش بگذارد و تماشاگر را با چالش‌های درونی این خواننده همراه کند. فیلم از همان ابتدا سعی می‌کند حال و هوای موسیقی فولک دهه ۶۰ را بازسازی کند و در این زمینه به طرز شگفت‌انگیزی موفق است.

۲. بازیگری درخشان تیموتی شالامی و اجرای زنده موسیقی

یکی از نقاط قوت اصلی فیلم A Complete Unknown اجرای تیموتی شالامی در نقش باب دیلن است. او نه تنها حرکات، حالات و حتی طرز صحبت کردن دیلن را به دقت تقلید کرده، بلکه تمام اجراهای موسیقایی را خودش انجام داده است. این ویژگی باعث شده که فیلم حس واقعی‌تری داشته باشد و تماشاگر بتواند باور کند که در حال تماشای خود دیلن است. صدای شالامی، اگرچه دقیقاً مانند دیلن نیست، اما به طرز شگفت‌انگیزی به او نزدیک شده و همان لحن خاص، خش‌دار و پر احساس را به نمایش می‌گذارد. اجرای او در صحنه‌های موسیقی، به‌خصوص هنگام اجرای Blowin’ in the Wind و Like a Rolling Stone، یکی از تأثیرگذارترین بخش‌های فیلم است. همچنین رابطه او با دیگر شخصیت‌ها، از جمله جون بایز (با بازی مونیکا باربارو) و سیلویا روسو (با بازی ال فانینگ)، به شکل متقاعدکننده‌ای پرداخته شده است. شالامی موفق شده دیلن را هم به عنوان یک جوان پرشور و هم یک هنرمند عصیان‌گر که از شهرت گریزان است، به تصویر بکشد.

۳. فضاسازی دقیق گرینویچ ویلیج و فرهنگ فولک دهه ۶۰

یکی از جنبه‌های تحسین‌برانگیز فیلم، بازآفرینی دقیق گرینویچ ویلیج در اوایل دهه ۶۰ است. خیابان‌های سنگفرش‌شده، کافه‌های کوچک، پوسترهای تبلیغاتی اجراهای زنده و اجرای هنرمندان خیابانی، همگی به طرز ماهرانه‌ای ساخته شده‌اند. استفاده از لنزهای آنامورفیک و رنگ‌بندی گرم باعث شده که فیلم حس نوستالژیک خاصی داشته باشد و تماشاگر را به دل آن دوران ببرد. تیم سازنده حتی به جزئیاتی مانند مدل لباس‌ها، دکور خانه‌های کوچک و حتی سبک نواختن گیتار توجه کرده‌اند تا همه چیز طبیعی به نظر برسد. این فیلم به خوبی حس و حال جامعه‌ای را نشان می‌دهد که موسیقی را به عنوان ابزاری برای اعتراض و تغییر اجتماعی می‌دیدند. شخصیت‌هایی مانند پیت سیگر (با بازی ادوارد نورتون) و وودی گاتری (با بازی اسکوت مک‌نری) نیز به خوبی نشان‌دهنده آن دوران هستند.

۴. تغییر مسیر موسیقایی دیلن و نقطه عطف فیلم

یکی از نقاط عطف داستان، اجرای دیلن در Newport Folk Festival 1965 است که باعث خشم بسیاری از طرفداران فولک شد. او که تا پیش از این با گیتار آکوستیک شناخته می‌شد، تصمیم می‌گیرد از گیتار الکتریک استفاده کند، حرکتی که برای بسیاری از طرفداران موسیقی فولک یک خیانت محسوب می‌شد. این صحنه به شدت تأثیرگذار است و واکنش‌های تماشاگران نیز به خوبی به تصویر کشیده شده است. در حالی که برخی از تماشاگران شگفت‌زده از این تغییر، با شور و هیجان او را تشویق می‌کنند، برخی دیگر فریاد “خیانت” سر می‌دهند. پیت سیگر که تا پیش از این حامی دیلن بود، در این لحظه از شدت ناراحتی تلاش می‌کند کابل‌های برق را قطع کند. این تضاد میان نوآوری و سنت، به یکی از مهم‌ترین تم‌های فیلم تبدیل شده و به خوبی نشان می‌دهد که چگونه یک هنرمند می‌تواند همزمان تحسین و خشم مخاطبانش را برانگیزد.

۵. دیلن و زنان تأثیرگذار زندگی‌اش

فیلم نه تنها بر موسیقی دیلن تمرکز دارد، بلکه به روابط عاطفی پیچیده او نیز می‌پردازد. رابطه او با سیلویا روسو، که بر اساس شخصیت واقعی سوز روتولو ساخته شده، از ابتدا تا انتها پر از فراز و نشیب است. سیلویا کسی است که در روزهای نخستین حضور دیلن در نیویورک از او حمایت می‌کند و الهام‌بخش برخی از معروف‌ترین ترانه‌هایش می‌شود. با این حال، دیلن هرگز فردی متعهد در روابط عاطفی خود نیست و به مرور زمان از سیلویا فاصله می‌گیرد. در عین حال، رابطه او با جون بایز نیز به خوبی به تصویر کشیده شده است. بایز که خود خواننده‌ای شناخته‌شده بود، به دیلن کمک کرد تا وارد دنیای حرفه‌ای موسیقی شود. اما به مرور زمان، دیلن از رابطه با بایز نیز فاصله می‌گیرد و این موضوع در یکی از سکانس‌های احساسی فیلم به نمایش گذاشته می‌شود.

۶. موسیقی فیلم، یک نقطه قوت بی‌نظیر

بدون شک، یکی از مهم‌ترین بخش‌های فیلم، موسیقی آن است. تمام اجراها توسط بازیگران انجام شده و این موضوع به شدت به واقعی بودن فیلم کمک کرده است. انتخاب آهنگ‌ها نیز بسیار هوشمندانه بوده و هر ترانه در لحظه‌ای پخش می‌شود که کاملاً با حال و هوای فیلم همخوانی دارد. از The Times They Are A-Changin’ که نمادی از تغییرات اجتماعی است تا Don’t Think Twice, It’s Alright که نشان‌دهنده احساسات پیچیده دیلن درباره روابط عاطفی‌اش است، همه ترانه‌ها به خوبی در داستان جا گرفته‌اند. علاوه بر این، اجرای Maggie’s Farm در صحنه نیوپورت یکی از لحظات به‌یادماندنی فیلم است که قدرت موسیقی الکتریک دیلن را به نمایش می‌گذارد.

۷. کارگردانی استادانه جیمز منگولد

جیمز منگولد با این فیلم بار دیگر نشان داده که در ساخت فیلم‌های سرگذشت‌نامه‌ای مهارت خاصی دارد. او نه‌تنها توانسته زندگی دیلن را بازسازی کند، بلکه احساسات و افکار درونی او را نیز به تصویر کشیده است. نحوه کارگردانی او در صحنه‌های موسیقی باعث شده که این لحظات بیش از حد تصنعی به نظر نرسند و حس واقعی بودن داشته باشند. همچنین، او به خوبی موفق شده تا تعارضات درونی دیلن را بدون تلاش برای توضیح بیش از حد، نمایش دهد. برخی از لحظات فیلم کاملاً بدون دیالوگ هستند و تنها از طریق تصویر و موسیقی احساسات شخصیت‌ها را منتقل می‌کنند، که این موضوع نشان‌دهنده قدرت کارگردانی منگولد است.

A Complete Unknown فیلمی است که هم برای طرفداران سرسخت باب دیلن جذاب خواهد بود و هم برای کسانی که صرفاً به موسیقی فولک و داستان‌های زندگی هنرمندان علاقه دارند. این فیلم بیش از آنکه یک بیوگرافی سنتی باشد، یک پرتره هنری از دیلن و تحول موسیقی اوست. شالامی در این فیلم درخشان ظاهر شده و موسیقی زنده، فضاسازی دقیق و داستانی جذاب، این اثر را به یکی از بهترین فیلم‌های موزیکال سال تبدیل کرده است.