شاید به نظر برسد که پادکست‌ها یک پدیده کاملاً مدرن هستند، اما واقعیت این است که ایده انتشار محتواهای صوتی برای مخاطبان خاص، سابقه‌ای طولانی دارد. قبل از اینترنت، راه‌های زیادی برای ضبط و توزیع محتوای صوتی وجود داشت، از نوارهای کاست (Cassette Tapes) گرفته تا صفحه‌های گرامافون و حتی ایستگاه‌های رادیویی شخصی (Pirate Radio Stations).

در دهه ۸۰ و ۹۰ میلادی، افراد علاقه‌مند به موسیقی و برنامه‌های گفت‌وگومحور، نوارهای کاست پر می‌کردند و آن‌ها را بین دوستانشان پخش می‌کردند. در برخی موارد، این نوارها به‌قدری محبوب می‌شدند که صدها یا حتی هزاران نفر آن‌ها را می‌شنیدند. به نوعی، این روش‌ها نسخه اولیه و آنالوگ پادکست‌های امروزی بودند.

رسانه‌های شخصی از گذشته تا امروز به اشکال مختلف وجود داشته‌اند، اما در دوره پیش از اینترنت، دسترسی و توزیع آن‌ها محدودتر بود. در آن زمان، اگر کسی محتوای صوتی ضبط می‌کرد، باید راهی برای انتشار آن پیدا می‌کرد، که معمولاً از طریق ارسال فیزیکی یا رادیوهای غیررسمی انجام می‌شد. حالا بیایید ببینیم که این شکل‌های اولیه پادکست چگونه عمل می‌کردند و چه تأثیری داشتند.

با نگاهی به تاریخ، متوجه می‌شویم که افراد همیشه به دنبال راه‌هایی برای بیان ایده‌های خود و به اشتراک‌گذاری داستان‌هایشان بوده‌اند. همان‌طور که امروز با یک کلیک می‌توانیم به پادکست‌های متنوع گوش دهیم، در گذشته هم علاقه‌مندان به تولید محتوای صوتی، ابزارهای خاص خود را داشتند. بسیاری از افرادی که امروز به‌عنوان پادکستر (Podcaster) فعالیت می‌کنند، شاید اگر در دهه ۷۰ یا ۸۰ میلادی بودند، نوارهای کاست خود را پر می‌کردند و در بین دوستان و همفکرانشان توزیع می‌کردند. همین موضوع باعث شد که برخی نوارهای صوتی مستقل، به‌طور غیرمنتظره‌ای محبوب شوند و در مقیاسی گسترده توزیع گردند. در ادامه، پنج حقیقت جالب درباره روش‌های مشابه پادکست‌ها در دوران پیش از اینترنت را بررسی می‌کنیم.

۱. نوارهای کاست، اولین رسانه شخصی و توزیع‌شونده بودند

در دهه ۷۰ و ۸۰ میلادی، نوارهای کاست یکی از بهترین روش‌های انتشار محتوا به‌صورت شخصی بودند. افراد می‌توانستند محتوای صوتی خود را روی یک کاست ضبط کرده و آن را در میان دوستان، همکاران یا گروه‌های علاقه‌مند توزیع کنند. این روش برای موسیقی‌های زیرزمینی، سخنرانی‌های مذهبی، پیام‌های سیاسی و حتی برنامه‌های گفت‌وگومحور مورد استفاده قرار می‌گرفت. بسیاری از هنرمندان مستقل و گروه‌های موسیقی از این روش برای انتشار آثار خود بهره می‌بردند. در برخی کشورها، نوارهای کاست غیررسمی تبدیل به رسانه‌ای برای انتقال اخبار و اطلاعات سانسورشده شدند. برخی از این نوارها به حدی محبوب شدند که به‌طور گسترده کپی و بازنشر شدند. درواقع، این شیوه را می‌توان اولین نسخه آنالوگ پادکست‌های امروزی دانست. ضبط یک برنامه، کپی کردن آن و پخش میان مخاطبان، همان روندی است که امروزه در پلتفرم‌های دیجیتال جریان دارد. با این تفاوت که در آن زمان، فرآیند توزیع به‌صورت فیزیکی انجام می‌شد.

۲. رادیوهای غیررسمی، پادکست‌های زنده دهه ۷۰ و ۸۰ بودند

در دوره‌ای که تنها ایستگاه‌های رادیویی رسمی وجود داشتند، برخی افراد به راه‌اندازی رادیوهای غیررسمی (Pirate Radio Stations) روی آوردند. این رادیوها معمولاً بدون مجوز فعالیت می‌کردند و محتوای متفاوتی از جریان اصلی رسانه‌ها ارائه می‌دادند. بسیاری از این ایستگاه‌ها به‌صورت مخفیانه اداره می‌شدند و به‌خصوص در کشورهای با محدودیت رسانه‌ای، نقش مهمی در انتشار اطلاعات مستقل ایفا کردند. آن‌ها برنامه‌هایی شامل موسیقی‌های غیرتجاری، بحث‌های سیاسی، طنز و گفتگوهای شخصی پخش می‌کردند که دقیقاً مشابه پادکست‌های امروزی بود. برخی از مشهورترین ایستگاه‌های غیررسمی، مانند «رادیو کارولاین» (Radio Caroline) در انگلستان، توانستند میلیون‌ها شنونده جذب کنند. این نوع از رسانه‌ها، به افراد اجازه می‌دادند تا بدون وابستگی به ساختارهای رسمی، صدای خود را به گوش دیگران برسانند. اگرچه بسیاری از این ایستگاه‌ها به‌دلیل غیرقانونی بودن بسته شدند، اما تأثیر آن‌ها بر آزادی رسانه و شکل‌گیری رسانه‌های شخصی انکارناپذیر است. این رادیوها را می‌توان اولین شکل از انتشار آزاد صوتی قبل از پادکست‌ها دانست.

۳. نوارهای انگیزشی و خودیاری، پادکست‌های رشد فردی آن دوران بودند

در دهه ۸۰ و ۹۰ میلادی، نوارهای کاست انگیزشی و آموزشی به‌شدت محبوب شدند. بسیاری از مربیان رشد فردی، سخنرانان موفقیت و مشاوران روان‌شناسی از این روش برای انتشار افکار و توصیه‌های خود استفاده می‌کردند. افرادی مانند «تونی رابینز» (Tony Robbins) و «وین دایر» (Wayne Dyer) مجموعه‌ای از سخنرانی‌های خود را بر روی کاست منتشر کردند که میلیون‌ها نسخه از آن به فروش رفت. این نوارها شامل موضوعاتی مانند موفقیت شغلی، مدیریت استرس، افزایش اعتمادبه‌نفس و بهبود روابط بودند. همان‌طور که امروز پادکست‌های انگیزشی طرفداران زیادی دارند، آن زمان هم مردم برای گوش دادن به این نوارها وقت می‌گذاشتند. بسیاری از این نوارها در بین دوستان، همکاران و حتی در محیط‌های کاری دست‌به‌دست می‌شدند. تأثیر این نوارها به‌حدی بود که بعدها بسیاری از آن‌ها به نسخه‌های دیجیتال و کتاب‌های صوتی تبدیل شدند. می‌توان گفت که این نوارها، اولین نمونه از پادکست‌های آموزشی و خودیاری امروزی بودند.

۴. نوارهای ضبط‌شده از برنامه‌های رادیویی، اولین آرشیو صوتی شخصی بودند

در دوران قبل از اینترنت، بسیاری از افراد برنامه‌های رادیویی موردعلاقه‌شان را روی نوار کاست ضبط می‌کردند تا بعداً دوباره به آن‌ها گوش دهند. این کار در واقع نسخه‌ای ابتدایی از قابلیت دانلود و استریم پادکست‌های امروزی بود. برخی برنامه‌های خاص، مانند مصاحبه‌های مهم یا پخش زنده کنسرت‌ها، به‌صورت غیررسمی روی نوارها کپی و میان افراد پخش می‌شدند. این روش به‌ویژه در جوامعی که دسترسی به اطلاعات محدود بود، به یک راه مفید برای آرشیو محتوای صوتی تبدیل شد. در دهه ۹۰، برخی طرفداران موسیقی، برنامه‌های رادیویی دی‌جی‌های معروف را ضبط کرده و آن‌ها را بین خودشان به اشتراک می‌گذاشتند. این روند بعدها الهام‌بخش پلتفرم‌های پادکست شد که اجازه می‌دهند کاربران برنامه‌های صوتی را ذخیره کرده و هر زمان که بخواهند گوش دهند.

۵. پادکست‌های امروزی از همان الگوی قدیمی انتشار محتوای شخصی پیروی می‌کنند

اگرچه تکنولوژی تغییر کرده، اما ایده اصلی پادکست‌های امروزی تفاوت زیادی با روش‌های سنتی ندارد. همان‌طور که در گذشته افراد محتوای صوتی ضبط و در بین مخاطبان خاص خود توزیع می‌کردند، امروز هم تولیدکنندگان پادکست از پلتفرم‌هایی مثل اسپاتیفای (Spotify) و اپل پادکست (Apple Podcasts) برای انتشار محتوای خود استفاده می‌کنند. تفاوت اصلی در این است که اکنون دسترسی جهانی و بدون محدودیت زمانی فراهم شده است. این نشان می‌دهد که میل انسان به اشتراک‌گذاری صدا و داستان‌هایش از گذشته تاکنون تغییر نکرده است.