سال ساخت: ۱۹۸۲

بازیگران فیلم

مل گیبسون – Mel Gibson
سیگورنی ویور – Sigourney Weaver
لیندا هانت – Linda Hunt
مایکل مورفی – Michael Murphy
بیل کر – Bill Kerr
نوئل فرر – Noel Ferrier
بامبا زاهرا – Bembol Roco
دومینیک ساندان – Domingo Landicho

معرفی کارگردان

پیتر ویر، کارگردان استرالیایی برجسته‌ای‌ست که در طول دوران حرفه‌ای خود، همواره در مرز میان واقعیت و استعاره قدم زده است. او کار خود را از سینمای استرالیا آغاز کرد و به‌تدریج به سینمای آمریکا راه یافت. ویر با فیلم‌هایی چون Picnic at Hanging Rock و The Last Wave نشان داد به ساختن آثار رازآلود و پر از نماد علاقه‌مند است. او همیشه نگاه شاعرانه‌ای به داستان‌سرایی دارد و در خلق فضاهای احساسی مهارت خاصی دارد. در آثارش، اغلب شخصیت‌ها با جهانی ناآشنا مواجه می‌شوند که آن‌ها را به پرسش از خود و واقعیت وامی‌دارد. ویر با ساخت فیلم‌هایی چون Witness، Dead Poets Society و The Truman Show خود را در سطح جهانی مطرح کرد. او در کارگردانی به‌دنبال درونی‌ترین لایه‌های انسان است، نه فقط روایت‌های خطی. استفاده او از سکوت، طبیعت و روابط انسانی، فیلم‌هایش را از دیگران متمایز می‌کند. پیتر ویر جزو آن دسته فیلمسازانی‌ست که کمتر در مصاحبه‌ها حاضر می‌شود و ترجیح می‌دهد آثارش خودشان سخن بگویند.

در فیلم The Year of Living Dangerously، پیتر ویر سراغ موضوعی سیاسی و احساسی رفته که نیازمند تعادل ظریفی میان مستندگرایی و درام شاعرانه است. او به‌جای آنکه ماجرا را صرفاً سیاسی کند، شخصیت‌ها را در مرکز روایت قرار می‌دهد. داستان خبرنگاری در دل بحران اندونزی، در دستان ویر تبدیل به داستانی از رشد، درگیری اخلاقی، و عشق می‌شود. ویر موفق می‌شود فضای پرتنش و گیج‌کننده جاکارتای دهه ۶۰ را با جزئیاتی ملموس به تصویر بکشد. انتخاب لوکیشن‌های بارانی، نورهای لرزان و حرکات دوربین نامطمئن، حس عدم‌اطمینان و اضطراب را به مخاطب منتقل می‌کند. بازی لیندا هانت در نقش بیلی، که شخصیتی مرموز و چندوجهی است، با هدایت دقیق ویر به نقطه قوت فیلم بدل شده. کارگردانی او باعث شد که فیلم هم از نظر احساسی و هم سیاسی عمق پیدا کند. ویر به‌جای شعار دادن، تضادهای انسانی را به تصویر می‌کشد. همین نگاه انسانی به داستان، فیلم را از یک درام سیاسی صرف فراتر برده است.

داستان فیلم (اخطار اسپویل در این قسمت)

فیلم با ورود یک خبرنگار جوان به نام گای همیلتون (مل گیبسون) به اندونزی آغاز می‌شود. او به‌تازگی از سوی یک شبکه خبری به جاکارتا اعزام شده تا از بحران‌های سیاسی و ناآرامی‌ها گزارش تهیه کند. اما گای خیلی زود درمی‌یابد که ورود به چنین فضایی، بسیار خطرناک‌تر و پیچیده‌تر از چیزی‌ست که تصور می‌کرد. در همین حین با عکاسی مرموز و باهوش به نام بیلی کوان (با بازی درخشان لیندا هانت) آشنا می‌شود. بیلی که به نوعی وجدان سیاسی و اخلاقی داستان است، گای را در شناخت اوضاع و شخصیت‌ها راهنمایی می‌کند. بیلی نگاه عمیق‌تری به مسائل دارد و همزمان درگیر تضادهای درونی خودش است. دوستی میان این دو نفر، تبدیل به یکی از ستون‌های اصلی داستان می‌شود.

گای در میانه این هیاهو با زنی دیپلمات به نام ژیل برایت (سیگورنی ویور) آشنا می‌شود. رابطه میان گای و ژیل به تدریج عاشقانه می‌شود، اما زیر سایه‌ای از ترس، مخفی‌کاری و تهدیدهای سیاسی. ژیل به گای هشدار می‌دهد که افشای برخی مسائل ممکن است نه تنها برای خودش، بلکه برای او نیز خطرناک باشد. با این حال گای نمی‌خواهد روزنامه‌نگاری را رها کند و در پی حقیقت باقی می‌ماند. در این میان، بیلی نیز با مقامات درگیر می‌شود و کم‌کم نارضایتی‌های او به یک بحران اخلاقی بدل می‌گردد. او دیگر نمی‌تواند تنها نظاره‌گر ظلم و بی‌عدالتی بماند. به همین خاطر تصمیم به مداخله‌ای جدی می‌گیرد.

در میانه آشوب‌های سیاسی و تجمعات مردمی، وضعیت کشور هر روز بحرانی‌تر می‌شود. گای می‌کوشد از طریق منابع خبری‌اش به اطلاعات واقعی دست پیدا کند، اما دولت فاسد و ارتش با تهدید و سانسور، جلوی او را می‌گیرند. ژیل هم در موقعیتی دشوار قرار می‌گیرد و از سوی مقامات انگلیسی تحت فشار است که با گای قطع رابطه کند. بیلی که مدام با مسائل انسانی درگیر است، تصمیم می‌گیرد در اقدامی شخصی علیه ظلم، صدای مردم را بلند کند. اما این اقدام برایش بهای سنگینی دارد. او جان خود را در راه عدالت از دست می‌دهد. مرگ او تأثیر عمیقی بر گای می‌گذارد و نگاهش به جهان را تغییر می‌دهد.

گای که دچار بحران درونی شده، بین عشق به ژیل و تعهد به شغلش گرفتار است. او باید تصمیم بگیرد که آیا به کار خبری‌اش ادامه دهد یا همه‌چیز را رها کند و از اندونزی خارج شود. ژیل سعی می‌کند او را متقاعد کند که نجات جانش اولویت دارد. اما گای حالا شخصی دیگر شده؛ کسی که نمی‌تواند نسبت به بی‌عدالتی بی‌تفاوت باشد. در نهایت تصمیم می‌گیرد آخرین گزارشش را تهیه کند. او با کمک برخی از دوستانش موفق می‌شود اطلاعات حساسی را از درون ارتش به بیرون درز دهد. این گزارش به‌نوعی وصیت‌نامه اخلاقی اوست.

در صحنه‌هایی پرتنش و با موسیقی سنگین و تأثیرگذار، خروج گای از کشور نشان داده می‌شود. او دیگر همان خبرنگار خام ابتدای داستان نیست. حالا تجربه، درد، عشق و فقدان را لمس کرده و انسانی پخته‌تر شده است. ژیل نیز با دیدن این تحول، تصمیم می‌گیرد به او فرصت دوباره‌ای بدهد. فیلم با صحنه‌ای بسته و حزن‌انگیز به پایان می‌رسد، جایی که امید و اندوه در هم تنیده‌اند. تماشاگر با سوالاتی در ذهن از سالن بیرون می‌رود، نه با پاسخ‌ها. همین شک و تردیدها، از The Year of Living Dangerously اثری ماندگار ساخته‌اند.

موریس ژار؛ شاعر ملودی‌های سینما

موریس ژار، آهنگساز فرانسوی‌تباری بود که با ترکیب احساس، فرم، و روایت، سینما را به مرز موسیقی کشاند. او کار خود را با ارکسترهای کلاسیک آغاز کرد، اما خیلی زود متوجه شد که زبان اصلی‌اش در سینماست. در طول فعالیتش بیش از ۱۵۰ موسیقی فیلم ساخت و با کارگردان‌هایی چون دیوید لین، جان هیوستون، و پیتر ویر همکاری کرد. قطعاتی که او برای فیلم‌هایی چون Lawrence of Arabia، Doctor Zhivago و A Passage to India نوشت، به بخشی از حافظه‌ی سینمایی جهان بدل شدند. اما در میان تمام آن آثار حماسی، موسیقی فیلم سال زندگی خطرناک یکی از احساسی‌ترین و شخصی‌ترین کارهای او به شمار می‌آید. ژار همیشه می‌گفت که موسیقی برای او راهی‌ست برای عبور از دیالوگ‌ها و رسیدن به روح داستان. او با استفاده از سازهای الکترونیک، کوبه‌ای و ارکسترال، فضای فیلم‌ها را نه‌فقط بازسازی می‌کرد، بلکه توسعه می‌داد. در این فیلم خاص، او موفق شد از دل سکوت و هیاهو، ملودی‌ای بیرون بکشد که شبیه خاطره‌ای زنده در ذهن می‌ماند.

شنیدن و دانلود این موسیقی:

https://www.1pezeshk.com/wp-content/uploads/2025/03/The-Year-of-Living-Dangerously.mp3