لجبازی یکی از رفتارهای شایع در دوران کودکی است که بسیاری از والدین آن را تجربه کرده‌اند. این رفتار ممکن است به صورت مقاومت در برابر دستورات والدین، مخالفت با خواسته‌ها و یا رفتارهایی مانند عصبانیت و گریه‌های شدید بروز کند. در ابتدا، لجبازی به نظر می‌رسد که یک واکنش طبیعی به تلاش برای برقراری استقلال و شخصیت کودک باشد، اما در برخی موارد ممکن است به علامت اختلالات رفتاری تبدیل شود. در این مقاله به بررسی این موضوع خواهیم پرداخت که آیا لجبازی کودک می‌تواند نشانه‌ای از اختلالات رفتاری باشد یا خیر.

 تعریف لجبازی در کودکان

لجبازی به طور کلی به رفتارهایی اطلاق می‌شود که در آن کودک در برابر خواسته‌ها و دستورات بزرگ‌ترها مقاومت می‌کند و سعی دارد نظر خود را به کرسی بنشاند. این نوع رفتارها می‌تواند شامل مخالفت‌های کلامی (مثل “نه” گفتن به خواسته‌ها)، بدخلقی، گریه، یا رفتارهای تخریبی (مثل پرت کردن اشیاء) باشد. لجبازی در دوران کودکی به طور معمول در سنین ۲ تا ۴ سالگی بیشتر بروز پیدا می‌کند، چرا که کودک در این سن به استقلال و خودمختاری بیشتری نیاز دارد و به دنبال کشف مرزهای خود در دنیا و روابطش با دیگران است.

 لجبازی به عنوان یک مرحله رشدی

قبل از اینکه به بررسی ارتباط لجبازی با اختلالات رفتاری بپردازیم، مهم است که این رفتار را در چارچوب رشد طبیعی کودک قرار دهیم. در بسیاری از موارد، لجبازی یک مرحله طبیعی از رشد کودک است که در آن او تلاش می‌کند تا از نظر عاطفی و اجتماعی مستقل‌تر شود. در این مرحله، کودک احساس می‌کند که می‌تواند خواسته‌های خود را در برابر دیگران مطرح کند و این امر به عنوان بخشی از رشد هویت و شخصیت وی عمل می‌کند.

در سنین ۲ تا ۴ سالگی، بسیاری از کودکان در مواجهه با محدودیت‌ها و دستورات والدین دچار عصبانیت و واکنش‌های لجبازانه می‌شوند. این رفتارها معمولاً به طور موقت و در پاسخ به شرایط خاص رخ می‌دهند و پس از مدتی با رشد کودک و توانایی‌های او در کنترل احساسات، کاهش می‌یابند.

آیا لجبازی همیشه نشانه اختلال رفتاری است؟

در بسیاری از مواقع، لجبازی به خودی خود نشانه‌ای از اختلال رفتاری نیست. در واقع، رفتارهای لجبازانه می‌توانند در نتیجه عواملی مانند خستگی، گرسنگی، فشارهای اجتماعی یا نارضایتی از وضعیت خاصی در کودک بروز کنند. به عنوان مثال، کودکی که دچار بی‌خوابی است، ممکن است بیشتر از سایرین دچار لجبازی و عصبانیت شود. همچنین، گاهی اوقات رفتارهای لجبازانه در کودکان به دلیل ناتوانی در بیان نیازها و خواسته‌های خود به زبان مناسب بروز پیدا می‌کند.

با این حال، در برخی شرایط، لجبازی می‌تواند به عنوان علامت اولیه برخی اختلالات رفتاری در کودکان مطرح شود. اختلالاتی مانند اختلالات رفتاری، اختلال نقص توجه/ بیش‌فعالی (ADHD) و اختلالات اضطرابی می‌توانند موجب بروز رفتارهای لجبازانه و مقاومتی در کودک شوند. بنابراین، در صورت تداوم و شدت لجبازی، می‌بایست آن را در کنار سایر علائم رفتاری و عاطفی مورد بررسی قرار داد.

 اختلالات رفتاری و لجبازی

در اینجا به بررسی برخی از اختلالات رفتاری می‌پردازیم که ممکن است با لجبازی در کودکان مرتبط باشند:

الف) اختلال نافرمانی مقابله‌ای (Oppositional Defiant Disorder – ODD)

یکی از شایع‌ترین اختلالات رفتاری که با لجبازی ارتباط دارد، اختلال نافرمانی مقابله‌ای است. این اختلال به طور معمول در سنین پیش‌دبستانی و ابتدایی شروع می‌شود و با رفتارهایی مانند مخالفت شدید با قوانین و دستورات بزرگ‌ترها، کج‌خلقی، و برانگیختگی شدید در برابر انتقاد مشخص می‌شود.

کودکان مبتلا به ODD معمولاً در برابر هرگونه دستور یا درخواست از سوی والدین، معلمان و سایر بزرگ‌ترها مقاومت می‌کنند. آن‌ها ممکن است به طور مداوم “نه” بگویند و به راحتی تحت تأثیر احساسات منفی خود قرار گیرند. در موارد شدید، این رفتارها می‌توانند به مشکلاتی در تعاملات اجتماعی و تحصیلی کودک منجر شوند.

اگر رفتارهای لجبازانه کودک به طور مداوم و در موقعیت‌های مختلف ادامه یابد و موجب اختلال در روابط اجتماعی یا عملکرد تحصیلی کودک شود، ممکن است نیاز به ارزیابی بیشتر و تشخیص ODD وجود داشته باشد.

ب) اختلال نقص توجه و بیش‌فعالی (ADHD)

کودکان مبتلا به اختلال نقص توجه و بیش‌فعالی (ADHD) نیز ممکن است رفتارهای لجبازانه از خود نشان دهند. این اختلال معمولاً با علائمی مانند بی‌قراری، ناتوانی در تمرکز، و رفتارهای تکانشی همراه است. در بسیاری از موارد، کودکانی که دچار ADHD هستند، ممکن است در برابر خواسته‌ها و دستورات دیگران واکنش‌های لجبازانه نشان دهند. این رفتارها معمولاً به دلیل مشکلات در کنترل تکانه‌ها و ناتوانی در حفظ توجه به دستورات یا درخواست‌ها ایجاد می‌شوند.

کودکان ADHD ممکن است درک درستی از نتایج رفتاری خود نداشته باشند و به راحتی از دستورات بزرگ‌ترها سرپیچی کنند. به همین دلیل، رفتارهای لجبازانه در این کودکان ممکن است به عنوان نشانه‌ای از اختلال ADHD ظاهر شود.

ج) اختلالات اضطرابی

اضطراب نیز یکی از عواملی است که می‌تواند باعث بروز رفتارهای لجبازانه در کودکان شود. کودکان مبتلا به اختلالات اضطرابی ممکن است در برابر تغییرات ناگهانی، فشارهای اجتماعی یا تغییرات در محیط دچار مقاومت و لجبازی شوند. این رفتارها معمولاً به دلیل ترس و نگرانی از ناشناخته‌ها یا عدم اطمینان به محیط اطراف بروز می‌کنند.

کودکان مبتلا به اختلالات اضطرابی ممکن است در برابر شرایطی که برای آن‌ها استرس‌زا است، مقاومت کنند و به جای روبه‌رو شدن با این شرایط، از آن‌ها فرار کنند یا با رفتارهای لجبازانه نشان دهند که ناراضی هستند.

 تشخیص و درمان لجبازی در کودکان

اگر لجبازی کودک به طور مداوم و در شرایط مختلف ادامه یابد و موجب اختلال در عملکرد اجتماعی، تحصیلی یا خانوادگی کودک شود، باید به فکر ارزیابی و تشخیص دقیق‌تری بود. در این موارد، مراجعه به یک روان‌شناس یا روان‌پزشک کودک می‌تواند به تشخیص دقیق‌تر و درمان مناسب کمک کند.

در فرآیند تشخیص، متخصص معمولاً تاریخچه رفتاری کودک را بررسی کرده و در مورد نحوه بروز رفتارهای لجبازانه و شرایط خاص آن‌ها سوالاتی مطرح می‌کند. همچنین، برای تشخیص دقیق‌تر، ممکن است ارزیابی‌های استاندارد مانند مصاحبه با والدین و معلمان، آزمون‌های روان‌شناختی و بررسی سوابق پزشکی کودک انجام شود.

در صورتی که لجبازی کودک به عنوان بخشی از یک اختلال رفتاری تشخیص داده شود، درمان می‌تواند شامل روش‌های مختلفی باشد، از جمله:

مشاوره فردی و خانوادگی: برای کمک به کودک و والدین در یادگیری روش‌های صحیح تعامل و مدیریت رفتار.

آموزش مهارت‌های اجتماعی و هیجانی: برای کمک به کودک در درک بهتر احساسات خود و تعاملات مثبت با دیگران.

دارو درمانی: در مواردی که اختلالات جدی مانند ADHD یا اضطراب تشخیص داده می‌شود، ممکن است درمان دارویی تجویز شود.

 نتیجه‌گیری

لجبازی در کودکان بخشی طبیعی از رشد آن‌ها است و در بیشتر موارد، به عنوان یک واکنش طبیعی به تلاش برای دستیابی به استقلال و خودمختاری مطرح می‌شود. اما در برخی موارد، لجبازی می‌تواند نشانه‌ای از اختلالات رفتاری مانند اختلال نافرمانی مقابله‌ای، ADHD یا اختلالات اضطرابی باشد. بنابراین، در صورتی که رفتارهای لجبازانه کودک به طور مداوم و شدید ادامه یابد و موجب مشکلاتی در زندگی اجتماعی یا تحصیلی او شود، بهتر است به یک متخصص مراجعه کرده و ارزیابی دقیق‌تری انجام شود.