ابراهیم رهبر (۱۳۱۷–۱۴۰۴)، نویسنده و نمایشنامه نویس ایرانی بود که با داستان هایی تأثیرگذار و فضایی تیره از شمال ایران و تهران شناخته می شود. او از اعضای اولیه کانون نویسندگان ایران بود و سال های پایانی عمرش را در انزوا گذراند.

بیوگرافی ابراهیم رهبر

ابراهیم رهبر در ۱۶ دی ۱۳۱۷ در صومعه سرا متولد شد و در ۲۸ اردیبهشت ۱۴۰۴ درگذشت. او یکی از نویسندگان برجسته دهه ۱۳۴۰ شمسی در ایران بود و با وجود استعداد فراوانش، هرگز در پی شهرت نبود. تحصیلات خود را در رشته زمین شناسی در سال ۱۳۴۴ به پایان رساند و تا سال ۱۳۵۹ در وزارت کشاورزی فعالیت می کرد. رهبر در دوران جوانی، پدر خود را از دست داد و به عنوان فرزند بزرگ خانواده، مسئولیت سرپرستی خواهر و برادرانش را پذیرفت.

زندگی شخصی

او بیشتر عمر خود را در انزوا گذراند و به دور از فضای رسانه ای، مشغول نوشتن و مطالعه بود. او علاقه ای به داشتن قبر نداشت و طبق وصیت خود، کالبدش را به دانشکده علوم پزشکی دانشگاه تهران اهدا کرد. از نظر خودش، انزوا یک انتخاب شخصی بود و درباره آن گفته: «خودم اینطور خواستم و اصلاً پشیمان نیستم.»

رهبر از جمله نویسندگانی بود که سبکی متفاوت و تجربه گرا داشت. نخستین داستان هایش در نشریاتی مانند بازار ویژه هنر و ادبیات و اندیشه و هنر منتشر شدند. داستان های مجموعه «دود» با فضای غم انگیز شمال کشور، یکی از درخشان ترین آثار اوست. در مجموعه ی «من در تهرانم» نیز به تصویر تاریکی از بی نظمی و آشفتگی پایتخت می پردازد. آثار او اغلب حاوی نقد اجتماعی، تنهایی انسان مدرن و مبارزه درونی شخصیت ها است.

علت فوت

ابراهیم رهبر در ۲۸ اردیبهشت ۱۴۰۴ در سن ۸۶ سالگی درگذشت. علت فوت او کهولت سن، بیماری های مزمن ناشی از افزایش سن و شرایط جسمی ضعیف گزارش شده است. او سال های پایانی عمر را در انزوا سپری می کرد و به دلیل ضعف جسمی ناشی از بیماری های مرتبط با سالمندی، سرانجام دار فانی را وداع گفت.

آثار و دستاوردها ابراهیم رهبر

رهبر نویسنده ای پرکار در حوزه داستان کوتاه و نمایشنامه بود. برخی از مهم ترین آثارش:

• داستان کوتاه:
  • دود (۱۳۴۹)
  • من در تهرانم (۱۳۵۲)
  • سوگواران، چاپ آخر زندگی، شاهد رسمی، نام کسما
• نمایشنامه:
  • مهربانان و سه نمایشنامه دیگر (۱۳۴۸)
  • نونو… و چهار نمایشنامه دیگر (۱۳۸۱)

در آثارش نگاه انتقادی به اجتماع، روابط انسانی، و تأثیر مدرنیته دیده می شود. رهبر با نگارشی خاص، گاه سوررئال و گاه واقع گرایانه، بخشی از هویت ادبیات داستانی ایران را شکل داد.