به گزارش سلام نو به نقل از برترین‌ها، روزنامه هم‌میهن گزارشی از قطعی آب در تهران منتشر کرد: اگر آن چند قطره آب از شیر آب خانه نچکد، دلهره فاطمه آغاز می‌شود؛ وحشت از قطع شدن دائمی آب به کابوس او تبدیل شده است و فکر می‌کند در ادامه روزهای تابستان چه اتفاقی برسرش می‌آید؟ قطعی روزانه برق هم کسب و کار کوچک سهیلا را تحت تاثیر قرار داده و سفارش‌هایش روی زمین می‌ماند. قطع برق کار شرکت تولید مواد شیمیایی مریم را هم خراب کرده و حالا باید گازوئیل قاچاق لیتری ۱۵ هزار تومان بخرند که خط تولید از کار نیفتد؛ چون هر یک ساعت خواب دستگاه‌های تولید، برایشان ده‌ها میلیارد تومان ضرر به دنبال دارد. این تصویری از روزهایی است که پشت سر می‌گذاریم؛ قطعی آب و برق در شهرها و کابوس‌هایی که به واقعیت تبدیل شده است.
هنوز چند روز تا رسیدن چله تابستان باقی مانده و گرمای غیرقابل تحمل هوا ادامه دارد؛ موج گرمایی که دو سه هفته پیش وارد کشور شد و تا پایان هفته آینده باقی می‌ماند. حالا این برنامه قطعی برق در شهرهای مختلف کشور است که در گروه‌های مختلف دست به دست می‌شود و آب شرب خانگی است که بدون برنامه قطع می‌شود. کار آنقدر بالا گرفت که اعتراضات در سبزوار بابت قطعی آب و برق به دومین شب رسید. دولت اوایل هفته تصمیم گرفت اولین روز مرداد را با هدف کاهش مصرف آب و برق تعطیل اعلام کند و کسی نمی‌داند این تعطیلی‌ها باز هم ادامه پیدا می‌کند یا خیر؟
فاطمه، یکی از ساکنان خیابان سنایی است و تعریف می‌کند که قطع طولانی‌مدت آب و برق جزئیات زندگی روزمره‌اش را دچار مشکل کرده است؛ کارهای ساده‌ای مثل پر کردن فلاش‌تانک خانه‌هایی که فقط سرویس‌های بهداشتی فرنگی دارند. غیر از آن وحشت از قطع دائمی آب او را آزار می‌دهد. او می‌گوید قطعی آب علاوه بر اینکه برای زندگی روزمره دردسر ایجاد می‌کند، نوعی وحشت هم برایم به دنبال دارد؛ انگار که نوعی ترس تکاملی است. در زمان قطعی آب افسرده و مضطرب می‌شوم.
خانه ما طبقه چهارم است و بعد از قطع برق، آب قطره قطره از شیر می‌آید اما باز هم امیدوارکننده است و فکر می‌کنم که از تشنگی نمی‌میرم. شاید این ترس واقعی به نظر نیاید و می‌دانم که در نهایت مرگ از تشنگی اتفاق نمی‌افتد اما وحشت مرگ از نبود آب پیش می‌آید. به این فکر می‌کنم که چه به سرم می‌آید؟ قطع شدن غیر از دردسرهایی که برای زندگی روزمره دارد، آسیب روحی و روانی هم دارد. بدترین شکل آن این است که احساس می‌کنی هیچ‌کس کاری برای حل آن انجام نمی‌دهد. اگر بگویند که روزی دو ساعت آب قطع می‌شود و بدانیم عده‌ای برای آن برنامه بریزند، از رنجی که تحمل می‌کنیم کم می‌شود.»
او نگران از دست رفتن امکان زندگی در تهران است؛ شهری که همه خانواده‌اش ساکن آن شده‌اند: «همه این اتفاقات آسیب روحی زیادی به من وارد می‌کند. آب که قطع می‌شود ظرف‌ها نشسته باقی می‌ماند، خانه گرم است، کولر بدون آب می‌سوزد و تو هیچ پیش‌بینی‌ای از روزهای آینده نداری. به همین دلیل است که دائم اضطراب دارم و قرص پرانول می‌خورم.»
استحمام در استخر به دلیل بی‌آبی
چند خیابان آن‌طرف‌تر از سنایی، ساکنان خیابان میرزای شیرازی هم در روزهای گذشته با ساعت‌های طولانی قطع آب روبه‌رو شده‌اند. شقایق ساکن یکی از خانه‌های شمال این خیابان است و از حدود سه هفته گذشته با مشکل قطعی آب روبه‌رو شد. او می‌گوید در روزهای اول شدت قطع آب شبیه روزهای گذشته نبود و حدود دو تا سه ساعت در طول روز قطع می‌شد. کم کم ساعت‌های قطع آب بیشتر شد و به پنج تا شش ساعت رسید تا اینکه از 10 روز پیش درتمام طول روز آب قطع می‌شد و شب‌ها ساعت 7 عصر به بعد دوباره وصل می‌شد.
از روز شنبه تا یکشنبه شب هم آب به طور کامل در این خیابان قطع شده بود. شقایق می‌گوید حتی خانه‌هایی که در طبقات همکف هم زندگی می‌کنند با همین مشکل روبه‌رو می‌شوند: «من شنیدم که در خیابان سنایی تانکر آوردند و آب توزیع می‌کردند. من از همان روزهای ابتدای جنگ چند دبه آب و آب معدنی ذخیره کردم. در این مدت هم فقط کارهای ضروری را انجام می‌دهیم. در این مدت من مجبور شدم یک روز درمیان استخر بروم که بتوانم خودم را تمیز کنم.
از کولر هم نمی‌توانم استفاده کنم. نظم زندگی از دستم خارج شده و وقتی هم که آب وصل است، مدام دلشوره دارم که نکند دوباره قطع شود؟ یک اضطراب مداوم دارم و دیگر کنترل زندگی دست خودم نیست. بعد از اینکه 48 ساعت آب قطع بود یک منبع آب 70 لیتری کنار حمام گذاشتم و از آن استفاده می‌کنم. خوابم هم به هم ریخته است. چند روز پیش تا پنج صبح بیدار ماندم، چون فقط از 2 تا 5 صبح آب وصل شده بود و باید آن را ذخیره می‌کردم.»
او این روزها از بلوار داخل خیابان میرزای شیرازی که رد می‌شود، از دیدن چمن‌های غرق در آب آن تعجب می‌کند و نمی‌داند چرا مردم کمبود شدید آب را باور نمی‌کنند: «چیزی که برای من واقعا آزاردهنده است، وضعیت خبررسانی درباره قطعی آب است. جمعیت زیادی آب ندارند، اما در خبرها چیزی درباره آن گفته نمی‌شود. کسی درباره این صحبت نمی‌کند که وضعیت چطور پیش خواهد رفت؟ اگر این وضعیت ادامه پیدا کند چه می‌شود؟ ممکن است تا هفته‌های آینده آب در تهران به طور کامل قطع شود؟ پیش‌بینی‌ها چیست؟ تا آخر شهریور دوام می‌آوریم؟ این پنهانکاری بسیار ترسناک است. خیلی از مردم هنوز قطعی آب را جدی نگرفته‌اند. من هرروز از بلوار میرزای شیرازی که رد می‌شوم، می‌بینم که به شکل غرقابی آبیاری می‌شوند. معلوم است که مردم هم این بحران را جدی نمی‌گیرند.»