شب سردی پاییزی را تصور کن؛ جوانی در یکی از شهرهای کوچک ایالات متحده، در دهه ۱۸۶۰، پای میز چراغ نفتی می‌نشیند و با دستخطی لرزان نامه‌ای به دختری در شهر دوردست می‌نگارد. او هر سطر را با دقت می‌نویسد، احساساتش را در کلمات می‌ریزد، درباره امیدها و آینده مشترک سخن می‌گوید. بعد نامه را امضا می‌کند و می‌سپارد به پست. مدتی بعد پاسخ می‌آید؛ نامه گشوده می‌شود، دختر، از تنهایی، حسرت، و شاید رؤیای خانه‌ای گرم برای دو نفر نوشته. انتظار و امیدی به این ترتیب خط به خط شکل می‌گرفت. درا ین زمان بود که «ازدواج نامه‌ای» متولد شد: پیوندی بر پایه مکاتبه نه دیدار. در آن زمان پست و نامه‌نگاری وسیله‌ای شدند برای عبور از فاصله‌های جغرافیایی و اجتماعی. برای مردانی که به سمت سرزمین تازه مهاجرت کرده بودند و برای زنانی که در خانه انتظار می‌کشیدند.

این «ازدواج نامه‌ای» نشان می‌دهد چگونه احساس و تعهد می‌توانست به‌واسطه کلماتِ نوشته‌شده شکل گیرد. تاریخ قرن نوزدهم‌ میلادی پر است از همین داستانها؛ داستان زن و شوهری که پیش از دیدار، با نامه از هم شناخت پیدا کردند و با همان شناخت زندگی‌شان را ساختند.

۱- ریشه‌ مکاتبه عاشقانه در قرن نوزدهم

در قرن هجدهم و نوزدهم، نرخ باسوادی و خدمات پستی نسبتاً افزایش یافت. این شرایط امکان داد تا نوشتن نامه برای بیان احساسات، آرزوها و آرمان‌های عاشقانه عمومی شود. در آن دوره «نامه عاشقانه» به یکی از ابزارهای اصلی ارتباط میان جوانانی بدل شد که بنا به فاصلهٔ مکانی یا شرایط اجتماعی نمی‌توانستند دیدار کنند.

تحول فرهنگی نیز در حال رخ دادن بود: ازدواج‎هایی که صرفاً معامله اجتماعی یا اقتصادی بودند، به تدریج جای خود را به آنچه بعدها «ازدواج همراه با محبت» (companionate marriage) خوانده شد دادند؛ یعنی ایدهٔ پیوند دو نفر بر پایه علاقه و عاطفه. در این چارچوب، رابطهٔ زناشویی دیگر صرفاً قرارداد میان خانواده‌ها نبود. بلکه دو فرد – با احساس، خواسته و استقلال نسبی – می‌توانستند بر پایه شناخت (که گاهی از طریق نامه شکل می‌گرفت) تصمیم بگیرند.

در واقع مکاتبهٔ عاشقانه بستری فراهم کرد تا کسانی که شرایط دیدار نداشتند، یا در مناطق متفاوت زندگی می‌کردند، بتوانند با یکدیگر ارتباط برقرار کنند و زمینه تاریخی و فرهنگی مساعد بود تا «ازدواج نامه‌ای» به شکل معنادار و واقع بینانه‌ای پا بگیرد.

۲- انواع ازدواج نامه‌ای

بخش بزرگی از آنچه امروز تحت عنوان «mail-order bride / mail-order marriage» شناخته می‌شود ریشه در همین قرن نوزدهم دارد. در آن دوره مردانی که برای مهاجرت به غرب آمریکا روانه می‌شدند، گاهی از طریق آگهی در روزنامه‌ها و مجلات یا با کمک واسطه‌ها (دوستان، خانواده، یا نمایندگان شرکت‌های مهاجرت‌بر) همسر انتخاب می‌کردند. آن‌ها با زنی که هرگز ندیده بودند نامه رد و بدل می‌کردند، تصویر یا گاهی توصیف می‌فرستادند و پس از حصول توافق، زن مهاجرت می‌کرد.

این نوع ازدواج در مناطق نوآباد غرب آمریکا، در میان مهاجران اروپایی یا سیاه‌پوستان تازه‌آزاد بعد از جنگ داخلی، شایع بود. زنان غالباً برای بهبود شرایط زندگی، آزادی یا فرار از فقر، تن به چنین ازدواجی می‌دادند.

در جامعه اروپایی نیز هرچند ازدواج‌های رسمی مبتنی بر خانواده یا شناخت حضوری باقی بود، اما نامه‌پراکنی برای ازدواج به‌ویژه در طبقات متوسط و مرفّه مرسوم شد؛ کسانی که فاصله خانوادگی، اشتغال یا شرایط اجتماعی اجازه ملاقات مرتب نمی‌داد. در این حالت نامه‌نگاری فرصتی فراهم می‌کرد تا پیش از هر تعهد رسمی، شخصیت، ارزش‌ها و احساسات طرف مقابل شناخته شود.

۳- مزایا و انگیزه‌هایی که «ازدواج نامه‌ای» را قابل انتخاب می‌کرد

برای بسیاری از مردان مهاجر و کسانی که به مناطق دور می‌رفتند، ازدواج نامه‌ای راهی بود برای تأمین نیاز اجتماعی و خانوادگی در شرایطی نا‌مطمئن. این مردان گاه با فاصله زیاد از زادگاهشان به سر می‌بردند؛ نامه‌نگاری به آن‌ها امکان می‌داد که پیش از ازدواج با زنی آشنا شوند و با انگیزه مشترک زندگی بسازند.

برای زنان، این شکل ازدواج گاه فرصتی برای فرار از فقر، گرفتن استقلال مالی و اجتماعی، یا جستجوی آینده‌ای جدید بود. آنها گاهی تصور می‌کردند ازدواج با مردی که نامه داده ممکن است زندگی بهتری رقم بزند؛ زندگی‌ای متفاوت از وضعیت فعلی‌شان.

در جوامع سرمایه‌داری در حال شکل‌گیری و حرکت به سمت شهرنشینی، ازدواج نامه‌ای این امکان را فراهم ساخت تا خواسته شخصی و فردگرایی (individual choice) جایگزین تصمیمات صرفا خانوادگی شود. این تغییر همخوانی داشت با رشد ارزش‌هایی چون عشق، انتخاب آزادانه همسر و تمایل به استقلال فردی.

همچنین از نظر فرهنگی، نامه‌نگاری عاشقانه فرصتی برای ابراز احساسات به شکلی محتاطانه و محترمانه فراهم می‌کرد؛ روشی که با عرف و انتظارات اجتماعی آن زمان درباره پاکدامنی (modesty) و محدودیت روابط پیش از ازدواج همخوان بود.

۴- خطرات، سوءتفاهم‌ها و واقعیت‌های تلخ پشت «عشق از راه پُست»

اگرچه در بسیاری از موارد ازدواج نامه‌ای واقعیت یافت، اما این مسیر بدون مخاطره نبود. یکی از خطرات مهم سوءتفاهم و تخیل بود: نامه‌ها می‌توانستند تصویری ایده‌آل‌ شده از طرف مقابل بسازند، تصویری که در واقعیت تفاوت فاحشی داشت. گاهی زن یا مردی که وارد زندگی مشترک می‌شدند، متوجه می‌شدند تفاوت شخصیتی یا فرهنگی جدی بین تصور و واقعیت وجود دارد.

علاوه بر این، اعتماد کامل به نامه‌ و تصویر یا توصیف ارسال‌شده، خطر پذیرش فردی غریبه به‌عنوان همسر را بالا می‌برد. نمونه‌هایی هست از زنانی که بعد از مهاجرت به غرب آمریکا یا مناطق دوردست، دچار تنهایی، خشونت یا شکست در ازدواج شدند.

گاهی نیز آنچه «courtship by correspondence» قلمداد می‌شد، عملاً فریب یا سوءاستفاده بود: مردانی که وعده ازدواج می‌دادند ولی پس از مهاجرت زن، او را ترک می‌کردند یا شرایط دشوار زندگی را تحمیل می‌نمودند. این سناریو برای مهاجران زن، به‌ویژه زنان سیاه‌پوست یا فقیر، بسیار واقعی بود.

همچنین فشار اجتماعی و تبعیض نژادی یا طبقاتی می‌توانست بر «ازدواج نامه‌ای» سایه بیندازد؛ یعنی زنانی که از طبقات پایین بودند یا اقلیت بودند ممکن بود برای ازدواجِ نامه‌ای انتخاب شوند چون کمتر انتخاب داشتند، و این خود بحث عدالت و اختیار را مطرح می‌کند.

در نتیجه «عشق از راه پست» گاه سرشار از امید بود و گاه با ناامیدی، ریسک و آسیب همراه.

۵- نقش زیرساخت‌های پستی در گسترش ازدواج نامه‌ای قرن نوزدهم

رشد سریع شبکه‌های پستی در نیمه دوم قرن نوزدهم موجب شد ارتباط فراتر از فاصله‌های چندصد کیلومتری ممکن شود. خدماتی مانند «Postal Money Order» برای ارسال امن پول و سیستم‌های تازه‌ تأسیس «Rural Free Delivery» که به مناطق دور هم سرویس می‌رساندند، اعتماد مردم را به نامه‌نگاری بالا برد. در این دوره، نامه دیگر شیئی لوکس و کمیاب نبود بلکه ابزار ارتباطی روزمره شد.

این زیرساخت‌ها سبب شد که ازدواج نامه‌ای قرن نوزدهم به جای یک رفتار نادر، به یک انتخاب عملی تبدیل شود. مردانی که در مرزهای غربی آمریکا کار می‌کردند اکنون می‌توانستند در زمانی نسبتاً کوتاه به زنان ساکن شرق کشور نامه بفرستند و پاسخ بگیرند. همچنین خطوط کشتی‌های بخار، تبادل نامه میان اروپا و آمریکا را تسریع کردند. سرعت بیشتر، احتمال شکل‌گیری رابطه‌ای پایدار را افزایش می‌داد زیرا مکاتبات منظم حس استمرار و صمیمیت ایجاد می‌کرد.

از سوی دیگر، قدرت نگارش نقش بنیادی داشت. توانایی بیان احساسات، تشریح وضعیت اجتماعی و اقتصادی، و ساختن روایتی مثبت از آینده زندگی مشترک، عاملی تعیین‌کننده بود. کسانی که توان نوشتن نامه‌ای روشن و محترمانه داشتند شانس بیشتری برای یافتن همسر پیدا می‌کردند. این وضعیت در جامعه‌ای که هنوز بخش بزرگی از مردم بی‌سواد بودند، نشانه‌ای از انتقال تدریجی قدرت به گروه باسواد و طبقه متوسط بود.

به این ترتیب، گسترش سیستم پستی نه فقط ابزار انتقال نامه‌ها بود بلکه عامل فرهنگی مؤثری شد که شکل انتخاب همسر، تصور از عشق، و انتظار افراد از آینده زناشویی را تغییر داد. این شرایط زمینه اجتماعی و عملی ازدواج نامه‌ای قرن نوزدهم را تقویت کرد و آن را بخشی از الگوی ارتباطی عصر جدید ساخت.

۶- حضور آگهی‌های همسریابی در روزنامه‌ها و نقش رسانه‌های تجاری

در دهه‌های پایانی قرن نوزدهم، روزنامه‌ها و مجلات نقش مهمی در ترویج ازدواج از راه مکاتبه پیدا کردند. صفحات کوچک آگهی‌ها (classified ads) محملی شدند برای معرفی مردانی که در مناطق دورافتاده زندگی می‌کردند و برای ساختن یک زندگی خانوادگی دنبال همسر بودند. آنها معمولاً در چند جمله ویژگی‌های خود، پیشه، وضعیت مالی و انتظاراتشان را بیان می‌کردند.

این آگهی‌ها اغلب با زبان محترمانه نوشته می‌شدند و هدف آنها یافتن فردی بود که با هدف زندگی مشترک وارد مکاتبه شود. بسیاری از این آگهی‌ها وعده امنیت مالی، خانه، زمین یا آینده بهتر می‌دادند. زنان نیز گاهی آگهی می‌دادند، اما تعدادشان بسیار کمتر بود به دلیل محدودیت‌های اجتماعی و ترس از قضاوت عمومی.

رسانه‌ها با انتشار داستان‌های موفقیت زوج‌هایی که از راه مکاتبه با هم آشنا شده بودند، این نوع ازدواج را مشروعیت می‌بخشیدند. حضور رسانه‌ها در این فرایند باعث شد ازدواج نامه‌ای قرن نوزدهم تبدیل به یک جریان نسبتا قابل احترام شود نه یک رفتار عجیب.

در این میان، بخشی از روزنامه‌ها نگاه تجاری به موضوع داشتند. آنها با گرفتن هزینه آگهی و حتی فروش «دفترچه‌های راهنمای مکاتبه»، عملاً صنعت کوچکی پیرامون این پدیده ایجاد کردند. انتشار نمونه نامه‌های آماده یا «عبارت‌های مناسب برای مکاتبه محترمانه» رواج داشت و همین نشان می‌دهد که مکاتبه عاشقانه نه فقط یک تجربه شخصی بلکه یک پدیده اجتماعی قابل مشاهده بوده است.

۷- تجربه زنان مهاجر و مسئله انتخاب؛ فرصت یا ناچاری؟

بخش مهمی از ازدواج‌های نامه‌ای قرن نوزدهم میان زنانی اتفاق می‌افتاد که زندگی‌شان تحت فشار اقتصادی، کمبود فرصت‌های شغلی، یا محدودیت‌های اجتماعی قرار داشت. برای این زنان، ازدواج نامه‌ای گاهی آخرین شانس برای فرار از فقر بود. نامه‌نگاری با مردان مهاجر در مناطق تازه‌ساز، امید به خانه‌ای مستقل، درآمدی ثابت، یا آینده‌ای روشن‌تر را در آنها زنده می‌کرد.

اما همین امیدها گاه با نابرابری همراه بود. بسیاری از زنان تمام اطلاعاتشان درباره مرد مقابل را فقط از نامه‌ها می‌گرفتند. آنها تصویری از شخصیت واقعی، خلق‌وخوی روزمره، یا محیط زندگی آن مرد نداشتند. در نتیجه ریسک تصمیم بسیار بالا بود. به همین دلیل، مقایسه نامه‌ها، درخواست عکس، یا مکاتبه با دوستان مرد برای کسب شناخت بیشتر اهمیت پیدا می‌کرد.

از نگاه جامعه‌شناسی تاریخی، این زنان در فضای بسیار محدود اجتماعی دست به انتخاب می‌زدند. قوانین مالکیت و اشتغال برای زنان بسیار سخت بود و از طرفی امکان تحصیل گسترده نبود. بنابراین ازدواج نامه‌ای قرن نوزدهم برای برخی از آنها نه فقط انتخاب احساسی بلکه نوعی استراتژی بقا محسوب می‌شد.

این روند در روایت‌های شخصی زنان آن دوره دیده می‌شود؛ زنانی که با امید به داشتن خانه‌ای واقعی یا فرصتی برای استقلال، راهی شهرهایی شدند که هرگز ندیده بودند. برخی خوشبخت شدند و برخی با واقعیت‌های سختی روبه‌رو شدند. این دوگانه امید و خطر، بخشی جدایی‌ناپذیر از تاریخ مکاتبه عاشقانه است.

۸- ناهماهنگی فرهنگی و شوک برخورد با واقعیت پس از دیدار

وقتی زن و مرد پس از ماه‌ها مکاتبه و نامه‌های طولانی برای اولین بار یکدیگر را می‌دیدند، گاهی تضاد شدیدی میان تصور ذهنی و واقعیت شکل می‌گرفت. در دوران بدون عکس فوری و بدون ابزار ثبت لحظه‌ای، تصویر افراد در ذهن مخاطب اساساً بر پایه روایت کلامی ساخته می‌شد. همین مسئله خطر شکل‌گیری «تصویر خیالی» (idealized image) را افزایش می‌داد.

در بسیاری از موارد اختلافات شخصیتی پس از دیدار آشکار می‌شد. زن یا مرد ممکن بود اخلاقیات، سطح تحصیلات، یا نگرش اجتماعی متفاوتی داشته باشد. حتی تفاوت لهجه، آداب صحبت، یا شیوه کار روزمره، برای کسی که فقط از طریق نامه شناخت پیدا کرده بود، تعجب‌آور می‌نمود.

مشکل دیگر تفاوت محیط بود. زنانی که از شهرهای نسبتا مرفه می‌آمدند وقتی به مناطق مرزی و روستاهای دورافتاده وارد می‌شدند با واقعیتی مواجه می‌شدند که هیچ نامه‌ای نمی‌توانست تمام ابعاد آن را شرح دهد. نبود زیرساخت، سختی کار مزرعه، یا نبود خانواده گسترده برای حمایت، شکاف میان توقع و واقعیت را عمیق می‌کرد.

با این حال، بسیاری از زوج‌ها با تکیه بر همان نامه‌هایی که ماه‌ها نوشته بودند، تلاش می‌کردند آن آشنایی عاطفی اولیه را زنده نگه دارند و رابطه را از نو بسازند. بخشی از ارزش تاریخی ازدواج نامه‌ای قرن نوزدهم همین است؛ اینکه عشق می‌توانست از دل کلمات آغاز شود اما برای دوام، نیازمند سازگاری و تلاش واقعی بود.

۹- نقش عکاسی اولیه و ورود تصویر به مکاتبات عاشقانه

با رواج عکاسی و ورود به زندگی روزمره در نیمه دوم قرن نوزدهم نقش مهمی در کاهش ابهام مکاتبات عاشقانه داشت. روش‌هایی مانند دگروتیپ (daguerreotype) و پس از آن کارت ویزیت‌های عکسی (carte-de-visite) به مردم امکان داد تصویر نسبتاً واقعی از خود برای فرد مورد علاقه ارسال کنند.

این تحول کیفیت شناخت را بالا برد زیرا نامه‌ها اکنون با تصویری همراه می‌شدند که می‌توانست تصور دقیق‌تری از چهره و ظاهر شخص به دست بدهد. بسیاری از ارتباط‌ها پس از دیدن عکس جدی‌تر می‌شد یا برعکس، مکاتبه پایان می‌یافت. این نشان می‌دهد که مکاتبه عاشقانه با وجود ماهیت رمانتیک، همچنان تحت تأثیر معیارهای ظاهری و اجتماعی قرار داشت.

عکس همچنین خود یک زبان بود. شیوه نشستن، لباس، حالت چهره، یا پس‌زمینه می‌توانست پیام ضمنی درباره طبقۀ اجتماعی، سلیقه، یا شخصیت فرد منتقل کند. همین موضوع باعث شد مکاتبه‌کنندگان تلاش کنند در عکس بهترین تصویر خود را ثبت کنند.

بنابراین ورود عکاسی به مکاتبات عاشقانه، ازدواج نامه‌ای قرن نوزدهم را از مرحله‌ای کاملاً متکی به متن خارج کرد و آن را به تجربه‌ای دوگانه تبدیل نمود؛ ترکیبی از واقعیت بصری و روایتی شخصی. این تحول، ریسک خطا در شناخت ظاهری را کم کرد اما بر انتظارات طرف مقابل افزود.

۱۰- میراث ازدواج‌های نامه‌ای در شکل‌گیری آشنایی‌های مدرن

ازدواج نامه‌ای قرن نوزدهم در ظاهر پدیده‌ای تاریخی است، اما میراث آن در روابط مدرن کاملاً قابل مشاهده است. مکاتبه طولانی، استفاده از کلمات برای معرفی خود، خلق تصویری مثبت و جذاب، و تلاش برای ساختن ارتباط عاطفی از فاصله، همه در روابط امروز نیز دیده می‌شود.

رابطه‌های دیجیتال امروزی، پیام‌رسان‌ها، ایمیل، و حتی ارتباط در شبکه‌های اجتماعی شباهت عجیبی به همان مکاتبات عاشقانه دارند. افراد ممکن است ماه‌ها بدون دیدار حضوری با هم حرف بزنند، احساساتشان را بیان کنند، یا ارزش‌هایشان را به اشتراک بگذارند. زمانی که این رابطه به دیدار فیزیکی منتهی می‌شود همان شکاف میان تصور و واقعیت که در قرن نوزدهم وجود داشت دوباره خود را نشان می‌دهد.

از نظر اجتماعی، هر دو شیوه نوعی آزادی در انتخاب همسر ایجاد می‌کنند. در هر دو دوره افراد می‌توانند از محدودیت‌های جغرافیایی فراتر روند و شریک زندگی را از منطقه یا حتی کشور دیگر برگزینند.

این تداوم نشان می‌دهد که نامه، ایمیل یا پیامک فقط ابزارند. جوهره رابطه دورادور همان است: ساختن شناخت و محبت از طریق زبان. میراث ازدواج نامه‌ای به ما یاد می‌دهد که نوشتن هنوز قدرت دارد، حتی در دنیای تصویری امروز.

خلاصه نهایی

ازدواج نامه‌ای قرن نوزدهم پدیده‌ای بود که از دل تغییرات اجتماعی و گسترش زیرساخت‌های پستی شکل گرفت و به‌مرور به یک مسیر واقعی برای انتخاب همسر تبدیل شد. این نوع آشنایی به مردان مهاجر و زنانی که با فرصت‌های محدود روبه‌رو بودند امکان داد فراتر از مرزهای جغرافیایی رابطه‌ای بسازند که بر پایه کلمات و صمیمیت تدریجی شکل می‌گرفت. مکاتبات طولانی و زبان محترمانه، بستری برای ایجاد اعتماد فراهم می‌کرد اما در عین حال خطر شکل‌گیری تصویری خیالی از طرف مقابل را بالا می‌برد. ورود عکاسی، بخشی از ابهام این سبک آشنایی را کاهش داد و تصویر نسبی‌تری از شخصیت و جایگاه اجتماعی ارائه کرد. بسیاری از این ازدواج‌ها موفق بودند و زوج‌ها توانستند از دل نوشته‌ها و تلاش مشترک زندگی جدیدی بسازند، اما روایت‌های تلخ نیز در میانشان وجود داشت. میراث این پدیده را امروز در روابط دیجیتال، پیام‌رسان‌ها و آشنایی‌های دورادور می‌بینیم که همچنان بر پایه نوشتن، روایتگری شخصی و اعتماد تدریجی بنا شده‌اند. درس اصلی این تاریخ آن است که ابزارهای ارتباط تغییر می‌کنند اما شیوه‌هایی که انسان برای بیان احساسات، ساختن رابطه و جستجوی همراهی واقعی برمی‌گزیند، الگویی پایدار و تکرارشونده دارد.

‌سؤالات رایج (FAQ)

۱. آیا ازدواج‌های نامه‌ای قرن نوزدهم واقعاً گسترده بودند؟
این پدیده در مناطقی با جمعیت مهاجر بیشتر دیده می‌شد و در برخی ایالت‌های آمریکا رایج‌تر بود. در اروپا نیز مکاتبه نقش مهمی در شکل‌گیری روابط پیش از ازدواج داشت، اما گستردگی آن بسته به طبقه و سواد متفاوت بود.

۲. چه کسانی معمولاً وارد ازدواج‌های نامه‌ای می‌شدند؟
مردان مهاجر، کارگران مناطق مرزی، و زنانی که فرصت محدود اقتصادی یا اجتماعی داشتند بیشتر به این نوع آشنایی روی می‌آوردند. هر دو طرف معمولاً به دنبال ساختن آینده بهتر و رابطه‌ای باثبات بودند.

۳. خطرات این نوع ازدواج چه بود؟
بزرگ‌ترین خطر، تفاوت شدید میان تصور و واقعیت بود. گاهی شرایط زندگی، شخصیت طرف مقابل یا فاصله فرهنگی با چیزی که در نامه‌ها شکل گرفته بود همخوانی نداشت و همین موجب ناامیدی می‌شد.

۴. آیا عکس‌ها در کاهش سوءتفاهم مؤثر بودند؟
با ورود عکاسی اولیه، بسیاری از افراد تصویر واقعی‌تری از یکدیگر به دست آوردند. با این حال عکس هم نمی‌توانست تمام مسائل اخلاقی، شخصیتی و فرهنگی را آشکار کند و فقط بخشی از ابهام را برطرف می‌کرد.

۵. آیا ازدواج نامه‌ای قرن نوزدهم شبیه روابط اینترنتی امروز است؟
شباهت‌های زیادی وجود دارد. در هر دو مورد رابطه در فاصله شکل می‌گیرد، شناخت اولیه از طریق نوشته‌ها ایجاد می‌شود و پس از دیدار ممکن است شکاف میان تصور و واقعیت دیده شود.

۶. چرا این نوع ازدواج در آن زمان مشروعیت اجتماعی پیدا کرد؟
ترکیب عوامل اقتصادی، نقش رسانه، ارزش‌گذاری جدید بر عشق و انتخاب آزادانه، و سیستم پستی گسترش‌یافته باعث شد این پدیده از چیزی حاشیه‌ای به گزینه‌ای قابل قبول تبدیل شود.