خلیل‌ الله خلیلی، شاعر و نویسنده افغانستانی، در سال ۱۲۸۶ در کابل به دنیا آمد و در سال ۱۳۶۶ درگذشت. او به عنوان یکی از نامدارترین شاعران افغانستان شناخته می شود و آثارش در زمینه های مختلف مانند هنر، ادب، سیاست، فلسفه و عرفان به چاپ رسید.

خلیل‌ الله خلیلی، یکی از برجسته ترین شاعران قرن بیستم افغانستان، در سال ۱۲۸۶ هجری شمسی در باغ جهان آرای کابل به دنیا آمد. او فرزند محمدحسین خان مستوفی الممالک، وزیر مالیه در دوره امیر حبیبالله خان، بود که به فرمان امان الله خان اعدام شد. خلیلی در کودکی والدینش را از دست داد و تحصیلاتش را ناتمام گذاشت.

خلیلی در طول زندگی خود در مناصب دولتی مختلفی خدمت کرد. او به عنوان معاون دانشگاه کابل، رئیس مستقل مطبوعات، و مشاور عالی سلطنتی در دربار محمد ظاهر شاه فعالیت داشت. همچنین، به عنوان سفیر افغانستان در عربستان سعودی و عراق نیز خدمت کرد. پس از کودتای هفت ثور، خلیلی به آمریکا مهاجرت کرد و سپس به پاکستان رفت، جایی که تا پایان عمرش زندگی کرد.

وی در مجموع ۶۲ اثر منظوم و منثور در زمینه های هنر، ادب، سیاست، فلسفه و عرفان دارد. از آثار پژوهشی او می توان به «آثار هرات»، «سلطنت غزنویان»، «فیض قدس»، «احوال و آثار حکیم سنایی» و «یمگان» اشاره کرد. خلیلی به عنوان یکی از بزرگترین شاعران کلاسیک افغانستان شناخته می شود و اشعارش در ایران و افغانستان به چاپ رسیده است.

سبک شعری خلیلی بیشتر به سبک خراسانی تمایل دارد و او را یکی از پیروان فرخی سیستانی می دانند. او همچنین به اقبال لاهوری نظر داشت و خود را شاگرد دبستان اقبال می دانست. خلیلی در دوران مهاجرتش در پاکستان، اشعاری سرود که رنج و الم ناشی از جنگ و مجاهدت افغان ها را به خوبی منعکس می کرد.

خلیلی در بهار ۱۳۶۶ در اسلام آباد پاکستان درگذشت و پس از ۲۵ سال، پیکرش به کابل منتقل شد و در محوطه دانشگاه کابل به خاک سپرده شد. مراسم خاکسپاری او با حضور اعضای خانواده، مقامات دولتی و دوستدارانش برگزار شد.